Evenals vorig jaar lijkt het medisch (nood)lot weer te hebben toegeslagen. Nadat een dichtgeslibde kransslagader en een daarop volgende plaatsing van drie stents vorig jaar zand in mijn fietsketting gooide, sloeg vorige week een andere kwaal toe. Ik was net bezig in de tuin enige planten eruit te halen toen mijn gezichtsvermogen troebel werd. Nu gebeurt dat eenieder wel eens als je met je hoofd omlaag aan het werken bent, dus ik dacht dat gaat zo wel weer over. Twee plantjes verder werd het alleen maar erger en ik bedacht me dat het beter zou zijn om naar binnen te gaan en hulp te vragen. Ik kwam tot de grote tuintafel en keek naar de achterkant van ons huis. De gele achterdeur versprong van links naar rechts en omgekeerd. Hoe moest ik daar komen. Dat was het laatste wat ik me herinner. De volgende herinnering was in het ziekenhuis waar ik per ambulance was heengebracht. Een eerste constatering: een epileptische aanval. Vreemd nog nooit gehad. Meteen werd me een rijverbod opgelegd en twee data doorgegeven voor respectievelijk een EEG en een MRI onderzoek, waarna op 3 april een slotbezoek aan de neuroloog zal volgen. Kortom een en al onzekerheid, is dit een eenmalige aanval, kan ik daarna nog fietsen, en nog vele vragen meer. Drie april hoop ik antwoorden te krijgen en vooral op de vraag “hoe kan dit zomaar”
Mijn voorbereidingstochten zijn nu dus voorbij. helaas want de maand maart heeft veel uitstekende fietsdagen gekend. Het wiel geeft het overzicht:
