De laatste flinke klim?

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt, precies om negen uur vertrokken voor mijn etappe 25. Deze voert me naar een Agriturismo. Een soort B&B maar dan luxer. Er zijn er veel van in deze regio. Via Booking.com zoek ik elke dag naar de mogelijkheden van overnachten. Ik kan natuurlijk op de bonnefooi gaan, maar ik heb gewoon geen zin om elke avond of middag te moeten gaan zoeken en wellicht daardoor onnodige meters te maken. Daarbij is boeken op het laatste moment lucratief. Er worden flinke kortingen gegeven, zo ook voor het luxe resort dat ik in Assisi had en nu ook voor het even luxe Agriturismo Campo Antico. Natuurlijk heb ik het voordeel dat het geen hoogseizoen is, de prijzen zijn dan al lager en booking.com heeft afspraken gemaakt en daar profiteer ik van.

Een wegprobleem?

Na een afdaling langs de weg waar ik gisteren naar boven heb gelopen, ging ik richting Acquasparta. Ik kreeg meteen een flinke klim voor de kiezen. Binnen vijf kilometer van 200 naar 656 meter met stukken van 8 en 9 procent. Voor mij is het belangrijk dat ik het vooraf weet. Ik stel me er dan op in en dat maakt zo’n beklimming een stuk makkelijker. Al snel stond er een aankondiging langs kant van de weg dat die over een tiental kilometer afgesloten zou zijn voor alle verkeer. Het zal toch niet… Toch maar doorgefietst. Het aantal borden liep op, ik werd toch wel wat ongerust. Maar voor fietsers is er toch altijd wel een gaatje? Een andere weg was er eigenlijk niet. Er kwamen nog steeds auto’s van de tegenovergestelde richting. Dat is een signaal of niet….? Twee kilometer ervoor weer een bord, maar nu met een mededeling dat aanwonenden wel door mochten. Dat luchtte op. Eenmaal aangekomen bij het wegdeel dat een probleem zou moeten opleveren, stond er een verkeerslicht op rood. Dat negerend, er was geen hond te bekennen, kwam ik bij het probleem: er was over een meter of twintig een deel van de weg verdwenen. Het was provisorisch hersteld en eigenlijk geen enkel probleem om het te passeren. Alle negatieve gedachten voor niets, gok gelukt. Moraal van dit verhaal: altijd even doorrijden of iets werkelijk zo is.

Nog een keer: De Italiaanse wegen

De klim was kort daarna ten einde. Ondanks dat ik in het begin dacht dat mijn benen niet echt goed waren viel het me erg mee. Een ander verhaal is de afdaling. Altijd een heerlijk festijn na een klim, echter in Italië….. Het is, hoop ik, de laatste keer dat ik over de Italiaanse wegen begin, maar al fietsend zit ik er toch steeds over te “filosoferen”. Je moet toch wat doen onderweg. Al concluderend: er is geen peil op te trekken. Lang heb ik gedacht, het ligt aan de gemeente of de provincie, maar ik kon er geen regelmaat in ontdekken. Zo ook vandaag. Na een redelijke zware beklimming volgde natuurlijk een afdaling, maar de eerste twee kilometer waren bij wijze van spreken even zwaar als de beklimming. Het wegdek was afschuwelijk, vol met gaten, gebrokkeld asfalt, eigenlijk niet te beschrijven. En als je dan met een rotvaart naar beneden gaat blijf je alleen maar in de de remmen knijpen. Niet echt leuk! Dan bestaat de weg opeens uit prachtig asfalt en scheer je verder naar beneden. Opeens, zonder enige waarschuwing houdt dat mooie asfalt op en krijg je een “klote” wegdek voorgeschoteld. Zeer vermoeiend. Het is een reden waarom ik nauwelijks met mijn zonnebril op fiets. Door de overgang van schaduw naar licht is met een zonnebril de toestand van het wegdek nauwelijks te onderscheiden met alle gevolgen vandien. Geen risico nemen dus. Maar waarom het wegdek steeds zo verandert, ik kan de vraag niet beantwoorden, ondanks al mijn “filosofische” overpeinzingen.

De route

De afdaling bracht me in Acquasparta. Daar een leuk terras gevonden. De bar had geen grote cola’s meer en ook niet alla spina. Daarom maar twee flesjes gekocht tegen de woekerprijs van twee eurier twee. 🙂 Lekker op mijn gemak uitgerust van alle inspanningen en daarna op naar de volgende klim. Die viel alleszins mee. Vier kilometer met een drie procent was makkelijk te doen. Eerder en nu ook af en toe een fotomoment genomen (even uitrusten en een fotootje nemen). Weer prachtige landschappen gezien. Je zou foto’s blijven maken. Een paar daarvan moeten mijn geheugen helpen herinneren en jullie een idee geven hoe het er hier uitziet. De route vervolgde steeds rond de vierhonderd meter hoogte. Dan een stuk dalen, dan weer klimmen, allemaal te doen.

Agriturismo

De volgende halte was Amelia. Het scheelt maar een letter maar anders zou je aan het koningshuis gaan denken. Daar aangekomen op een terras een liter Spa tot mij genomen en even met mijn mobiel wal mails en andere zaken doorgenomen, er was Free WiFi. Dit allemaal om de tijd te rekken; ik kon pas na een uur terecht in mijn Agriturismo. Dat lag een zevental kilometer verderop, gelukkig alleen via een afdaling te bereiken. Het ziet er geweldig uit. Eerst ingecheckt en mijn bagage in de kamer gedropt. Vervolgens naar het erbij behorende restaurant de inwendige mens versterkt. Welnu dat is gelukt!
Daarna me toch maar eens lekker opgefrist, wat handelingen op de iPad gedaan en dan op naar het zwembad. Daar waren heerlijke ligstoelen en daar heb ik me op geïnstalleerd. Ik ben geen zwemmer dus het water maar het water het water gelaten. Lekker liggen lezen en een dutje gedaan.

 

De rust werd verstoord doordat een viertal fietsers aan kwamen. Dan maar de iPad gepakt en gekeken naar een overnachting voor morgen. Uiteindelijk een B&B gevonden een kilometer of zestig hiervandaan. Ondertussen waren de fietsers ook bij het zwembad aangekomen. Het was een Iers gezin uit de buurt van Dublin. Pa, ma en twee meisjes in het begin van de tienerleeftijd. Een van de twee, meiden ging lekker zwemmen, de ander lezen in haar iBook. Al gauw kwam ik met de ouders in gesprek. We hebben zo’n twee uur zitten kletsen o.a. onder het genot van een grote fles bier. Hij komt nogal eens in Nederland ook in Leiden en heeft contacten met ziekenhuizen om het e.e.a. te verkopen. Zij is huisvrouw, roodharig, al ontkent ze dat, en heeft de zorg voor de kids. Hij is vaak uit huis. De kinderen hebben deze week vakantie en ze zijn met fiets en al gevlogen naar Pisa en rijden vandaar naar Rome. Zondag gaan ze weer terug. Ze hebben al meerdere reizen zo gemaakt. Een leuk stel. Daarna me klaargemaakt voor het diner. Het menu zag er vanmiddag goed uit, dat maar proberen.

Het diner was buiten in de zwoele avond. Het Ierse gezin zat er net en vroeg me of ik er bij wilde zitten. Ik vond het vervelend voor de twee meisjes, maar die vonden het niet erg. Zij hadden net besteld. Ik had de kaart vanmiddag al gezien en kon aanvullen met mijn bestelling. Het was een menu van 32 euro. Wat er allemaal opstond weet ik niet meer, ik liet het maar op me afkomen. Vader had hetzelfde idee gehad als ik en we lieten ons verwennen. We hebben zo’n drie uur met elkaar aan tafel gezeten en soms indringende gesprekken gehad waaraan dochter Isabel ook aan deelnam. Zij is zestien en weet goed wat ze wil. Vooral bezig met talen leren en wil over twee jaar in Cambridge studeren. Dat zal wel lukken, want waar een wil is is een weg. De dertienjarige andere dochter was stil en gaar haar eigen weg, echt een teener. Na Europese, Ierse en Nederlandse zaken uitgewisseld te hebben was het om elf uur welletjes. Time to go to bed. Het was een heel fijne avond (zoiets is altijd moeilijk in termen uit te drukken) en een van de betere ontmoetingen tijdens mijn fietstocht. O ja, het menu bleek uiteindelijk niet uit drie, maar uit zeven gangen te bestaan. Dat komt ervan als je geen Italiaans beheerst. Lekker was het in ieder geval!

De route van vandaag