Inspanning

Mijn ontbijttafel stond vanmorgen al klaar aan de rand van het zwembad. Terwijl de zwaluwen in hun duikvluchten steeds wat van het water snoepten, zat ik daar lekker onder een grote parasol. Dat was wel nodig ook, want zo tegen negen uur was het al aardig heet. Na wat zoetigheden, sap en thee naar binnen gewerkt te hebben, kon ik mijn fiets opladen. Deze was door het personeel al klaar gezet. Waar die vannacht gestaan heeft weet ik niet, dat werd allemaal geregeld. Ik begon met een lekkere afdaling naar het stadje Orte. Het stadje ligt prachtig tegen een steile helling aangeplakt. Het is het stadje zo steil dat Benjaminse adviseerde er maar niet met de fiets in te gaan. Dat advies heb ik maar aangenomen en heb de stad min of meer rechts van me laten liggen.

Meteen daarna was het klimmen geblazen. En weer met hoge percentages. En als je denkt dat je er bent, komt er weer zo’n veneinige klim. Eenmaal van 50 naar 400 meter geklommen werd een golvend landschap mij deel. Dat is natuurlijk wel mooi, maar na iedere afdaling van een aantal honderd meter volgde een klim van ongeveer dezelfde afstand met een flink percentage. In zo’n kortere klim kom je nooit in je klimritme. De ademhaling en het hart hebben enige tijd nodig om te wennen aan de arbeid die verricht moet worden. Zijn ze het net gewend, komt er een rustmoment. Dit tesamen met de buitentemperatuur, die volgens mijn Garmin inmiddels even hoog was als mijn lichaamstemperatuur, maakte dat ik gedurende deze rit een hoge gemiddelde hartslag had. Hoger dan in de klim naar de Splügenpass. Onderweg had ik dat eigenlijk niet door, pas bij het opslaan van de gegevens van mijn Garmin zag ik deze resultaten. Concluderend, echt gemakkelijk ging het niet en ik heb toch weer veel hoogtemeters moeten overwinnen.

Hoogtepuntjes

In Vallerano op een terrasje een cola gedronken. Een viertal mannen waren driftig aan het kaarten, leek wel klaverjassen. De discussie gingen in fel Italiaans en ook de toeschouwers bemoeiden zich er mee. Toch een verschil deze mannen, volgens mij leeftijdgenoten, zijn een spelletje aan het spelen en ik speel het grote spel op de fiets. Dat deed me denken aan wat de Ierse dame gisteren tegen me zei: “Mijn vader doet helemaal niets, het lijkt wel of hij zit te wachten zit op zijn dood en daarom heb ik zo’n respect voor je omdat je dit nog op jouw leeftijd doet.” Tja, een dergelijk compliment doet je alleen maar blozen. Deel 2 van de rit ging naar Ronciglione. Het bleef een golvend landschap met gelukkig wel meer bossen, broodnodig voor de schaduw en een lagere temperatuur. Maar hard werken bleef het.

 

Omdat het vandaag een nogal gesloten landschap was, waren er eigenlijk geen fotomomenten. Weinig opbrengst wat dat betreft vandaag. Af en toe passeerde ik een dorpje dat net als Orte tegen de bergwand aangeplakt ligt. Mooi gezicht, maar ik was blij dat de weg er omheen ging en niet erdoor. Ondertussen was ik weer op de hoofdweg terecht gekomen, zoals Benjaminse dat deel van de route noemt. Ik had gebruik gemaakt van een zijroute via Florence, Perugia en Assisi en kwam nu dus weer op de hoofdroute die me naar Rome moet leiden. Kort voordat ik vertrok heeft Benjaminse dit laatste deel aangepast, de route is een stuk verlengd en komt nu Rome binnen via een fietspad langs de Tiber. Om alle drukte in de voorsteden van Rome te vermijden heb ik voor dit nieuwe traject gekozen. Wel meer kilometers, maar die kunnen er nog wel bij. Onderweg nog een hoogtepunt: ik moest mijn Garmin het laatste trajectdeel laten inlezen. Naast de richtingsborden met vaak Rome erop was dit weer een aanwijzing dat het einde eraan komt.

Hoe kom je bij je slaapplek

Maar eerst nog deel drie van deze rit, nog naar Trevignano Romano. Twintig kilometer, waarvan veel daalmeters, met toch weer een stevige klim. Daar moest ik onderweg echt even stoppen, het was zo heet en ik transpireerde zo hard dat het zoute vocht in mijn ogen terecht kwam en dat voelde ik goed. Tijdens de laatste afdaling kreeg ik opeens uitzicht op het Lago di Bracciano. Dit is een zogenaamd kratermeer, waar de Romeinen vaak heen gaan. De stad is langgerekt en mijn B&B lag precies aan de route. Omdat de Italianen niet zo kwistig omgaan met straatnamenborden fietste ik er natuurlijk voorbij.

Toen ik bijna het dorp uit was toch maar even de weg gevraagd. Dat gaat dan zo: “Perdone signora” en dan laat ik het adres zien. Er volgt dan een spraakwaterval in het Italiaans en ik maar proberen of ik er woorden uit kan vissen die me iets duidelijk maken waar ik moet zijn. In dit geval moest ik terug (dat gaven haar armbewegingen al aan) en via een piazza en een mercato en dan was ik in de buurt. Nu was ik daar al langs gereden dus het zei me wel wat. Nu nog even op het nummer van het B&B letten en dan is dit probleem ook weer opgelost. En jawel gevonden en er stond nog een groot bord bij ook. Beter kijken dus, maar ik heb een smoes want het is hier een wirwar van dergelijke borden dat je ze onmogelijk allemaal tegelijk in je op kunt nemen. Wat een bende. Dan nog binnen zien te komen. Op de bel gedrukt, geen gehoor. Dan maar een telefoonnummer geprobeerd, contact, “Pronto”, hoor ik een dame zeggen. Of ze ook Engels spreekt vraag ik. Krijg iets te horen waar ik geen bal van begrijp. Dan opeens het woord Hollandesa. Ik zeg: “Si” en dan versta ik: “Arrivo”. Nou dan maar wachten, mijn bagage alvast van mijn fiets gehaald en op het stoepje voor de deur in de schaduw gaan zitten en maar wachten. En ik had zo’n trek in een biertje, maar ja ik moest blijven wachten. Na een twintigtal minuten kwam er een wrak van een auto aangereden met een oudere vrouw erin. Het was de moeder van de vrouw die net B&B beheert. Ze loodste me naar binnen en samen de fiets in de garage gestald. Ondertussen belde ze naar haar dochter want die sprak Engels. Een evenbeeld van de corpulente moeder hielp me verder. Zij bleek ook in de flat te wonen. Moeder werd naar boven gestuurd om haar jankende kinderen te kalmeren en mij werden de noodzakelijke wetenswaardigheden verteld. Of ik maar alvast wilde betalen en hoe laat ik wilde ontbijten. Dat geregeld hebbende verdween junior en kon ik me verder installeren. Zo, nu heb je beetje een idee hoe zo’n aankomst eruit ziet.

 

De laatste middag en avond alleen

Al vlug een terras opgezocht direct aan het meer, pasta en ijs gegeten en niet te vergeten dat bier, waar ik zo naar snakte, gedronken. Ik voelde me na dit alles weer een heel ander mens na alle hitteontberingen van vandaag. Terug in de kamer de airco lekker zijn werk laten doen en een uiltje geknapt. Dan is het tijd om delen van mijn blog bij te werken, te facetimen met thuis. En dan, dan houdt het internet er mee op. Gelukkig kon ik een deel van dit verslag al via de tekstverwerker typen, maar kon ik het ook nog publiceren? Na een paar uur was er plotseling weer verbinding. Gelukkig maar!

Voor het avondeten heb ik me deze keer laten adviseren door tripadvisor. Na even zoeken bleek dat de nummer twee op lijst drie minuten lopen van mijn nachtverblijf is. Een keuze was dus al snel gemaakt. Ik was om kwart over acht de eerste. Er zaten wel wat mensen in het loungedeel. Na mij kwamen al spoedig meer eters, zo voelde ik me niet zo alleen. De bediening was perfect. Een ouder paar dat alle moeite nam. De dame probeerde mij gerechten uit te leggen en hield er rekening mee dat ik geen Italiaans sprak. Nu is het volgens mij hier helemaal geen streek waar je snel een Nederlander zal tegenkomen. Bij de waarderingen van tripadvisor zag ik in ieder geval geen enkele Nederlandse. Ik heb me vandaag bij vis gehouden, ik zat tenslotte bijna met mijn voeten in het Lago. Helaas was de paling die op de menukaart stond op. Wilde wel eens proeven hoe de Italianen dat klaar maken. Met een goed gevulde maag ging ik twee uur later terug naar mijn kamer. De rest van dit verslag getypt en wat foto’s toegevoegd. Morgen de finish!

De route van vandaag