Drie tunnels

Na een heerlijk ontbijt vertrok ik al bijtijds voor de laatste etappe. De Maasroute lag op nog geen 150 meter van mijn B&B. Meteen dook ik de Kiltunnel in. Naast de Westerscheldetunnel is dit de enige toltunnel in Nederland. Voor fietsers is hij tolvrij. Je fietst dan op een apart fietspad naast het autoverkeer. Wat maakt dat een herrie en dat terwijl er maar 80 km/u gereden mocht worden. En als er dan een of andere motoridioot er nog eens met dubbele snelheid door heen rijdt dan doet dat je oren geen plezier aan. 

Pont

Negen kilometer verder kwam ik een Puttershoek, bekend van Cees Verkerk. Daar was het de bedoeling de Oude Maas met het plaatselijk fiets/voetveer over te steken. Het vrij grote veer lag al aan mijn kant en ik reed de loopplank op. Net kwam de veerman de boot af met zijn lunchkoffer in de hand. Ik zeg “Zo al aan de lunch?”, “Ja”, zegt hij, “tot half een”. “Dat is een geintje zeker”, zei ik. “Nee”, zei hij, “ik vaar maar tot half negen”. Goede raad was duur, zo lang wachten was geen optie. Gelukkig kon ik doorrijden op de zuidoever van de Oude Maas en dan via de Heinenoordtunnel naar de overkant. Je kunt de tunnel fietsend in of via een lift dan wel roltrap. Ik nam de laatste omdat dat gunstiger uitkwam. Eenmaal beneden fietste ik naar de andere kant waar ik met een paar schooljongens de lift naar boven nam.

Oude Maas

De Oude Maas reed ik langs via Rhoon, Portugaal en Hoogvliet. Het is een druk bevaren rivier. Ik zag er meerdere containerschepen.

De oevers waren begroeid met bossages en bossen. Daardoor had je niet altijd overzicht op de Maas, maar het zorgde er wel voor dat ik niet al te veel last van de westenwind had. De dag was weer fris begonnen en het duurde weer een uurtje alvorens de bewolking weg was. Bij Hoogvliet liet ik de Maasroute de Maasroute en ging over op een door mijzelf uitgezette route. Deze moest me via Pernis naar de Beneluxtunnel brengen. Door een opbreking van natuurlijk het fietspad was het even zoeken om op de juiste route te komen. Uiteindelijk kwam ik tussen de olievoorraden van o.a. Shell bij de weg naar de Beneluxtunnel. Wat een vrachtverkeer en wat een bedrijven zijn er daar gevestigd.

De Beneluxtunnel

Ook deze tunnel ging ik met de roltrap naar beneden en fietste naar de overkant. Op de muur staat het “langste” gedicht ter wereld van Jules Deelder in grote letters over bijna de hele afstand. Het gedicht:

Lieve Ari / Wees niet bang

De wereld is rond / en dat istie al lang

De mensen zijn goed / de mensen zijn slecht

Maar ze gaan allen / dezelfde weg

Hoe langer je leeft / hoe korter het duurt

Je komt uit het water / en gaat door het vuur

Daarom lieve Ari / Wees niet bang

De wereld draait rond / en dat doettie nog lang 

Aan de overkant ging ik richting Vlaardingen en vandaar langs de Vlaardingervaart via Schipluiden naar Delft. In de vaart lag een boot met terras waar ik natuurlijk mijn dagelijkse kopje thee met appelgebak met slagroom genomen heb.

In de binnenstad van Delft was het erg druk met toeristen. De remmen heb ik veel gebruikt. Langs allerlei watertjes en grachten kwam ik uiteindelijk langs de westzijde van de Vliet terecht. Dit is bekend terrein. Met de wind of in de zij of in de rug fietste ik door. Dat was een verrassing want er was een noordwester voorspeld met windkracht 4-6. Zo kwam ik al snel in Leidschendam nadat ik bij Voorburg de Vliet overgestoken was. Bij de sluis heb ik nog even heb gezeten en van een softijsje met karamel genoten. De laatste 15 km gingen heel vlot, alleen ging de Stierenbrug net voor mijn neus open. Bij huis aangekomen zat Greet op een kruk met haar telefoon in de aanslag om me met een opname te verwelkomen.

Tenslotte

1262 km zitten er op tegen een gemiddelde van 105,2 km per dag. Alhoewel het weer meestal niet mee zat: kou en tegenwind, heb ik deze tocht met gemak kunnen doen. Mijn doelen waren de prestatie om deze reis te maken en verder kennis te maken met de Nederlandse landschappen. Beide doelen zijn gelukt. Ik heb veel van ons land gezien, maar echt nieuwe elementen toch niet. In de loop der jaren hebben wij al in meerdere delen bezoeken afgelegd. Een volgende keer zou het meer een culturele reis kunnen worden, maar dan niet met de racefiets en vooral kortere afstanden. Nu was het tricky mijn fiets met bagage ergens achter te laten. In vergelijking met mijn eerdere, buitenlandse, fietstochten ontbeerde ik de spanning. Een vreemd landschap, waar kom ik terecht en een andere taal geven een totaal andere gevoelsbeleving. Nu kwam alles “gewoontjes” voor. De taal, de omgeving waren te bekend en te voorspelbaar. Ik heb de fietsprestatie verricht, daar ben ik trots op, maar qua beleving komt deze reis toch op de laatste plaats. Een volgende keer toch weer in het buitenland. Spanje wellicht?