Het was me het dagje wel, deze eerste dag van mijn reis. De wekker ging om half zes af, net toen ik aan het dromen was dat ik deur open moest doen omdat er gebeld werd…
Om kwart over zes reden Greet en ik in de auto naar vliegveld Eindhoven. Onderweg liet het Hollandse landschap zich weer van haar beste kant zien. De opgaande zon, de grondmist en de heldere lucht gaven af en toe een spectaculair gezicht. Een vlak landschap heeft zonder meer zijn bekoringen. Op dat tijdstip en ook nog eens op zaterdag verliep de rit snel. Binnen vijf kwartier waren we er. Op het vliegveld naar de balie en kon meteen geholpen worden. Daar bleek dat ik er toch ingetrapt was: ipv van mijn voornaam uit het paspoort had ik mijn roepnaam ingevuld. Ik wist dat Ryanair daar moeilijk over zou kunnen en ja hoor, even een moment van onoplettendheid. De dame zocht in een boekje op hoeveel me dat ging kosten en had het over 160 euri. Zoiets maakt allerlei negatieve dingen in je wakker! Op naar een andere balie. Daar werd gebeld met Ryanair, gekeken wat ik allemaal bij me had en werd gelukkig mijn naam gratis aangepast. Als ik alleen de vliegreis sec had gehad, dan was ik het haasje geweest.
Het volgende probleem was de fietsdoos, die moest open en werd gecontroleerd. Ik moest mijn banden deels leeg laten lopen, was voorschrift. Ondanks mijn tegenwerping dat zulks volkomen flauwekul was, zelfs volgens de ANWB, moest en zou dat gebeuren.
De rest verliep vlot. Om 09.15 ging het vliegtuig omhoog en landde om 10.16 uur. Een vlucht van niks eigenlijk.
In piepkleine aankomsthal heb ik de fiets geïnstalleerd met alles er op en er aan. Nog even de banden oppompen en toen gebeurde het: de nippel van mijn ventiel van de achterband brak af, exit band en dus wisselen. Balen. Uiteindelijk reed ik tegen half twaalf weg.
Mijn angst voor de wind bleek al snel bewaarheid. Windkracht zes met stoten van zeven tot acht kwam recht op me af. Gevoegd met het golvend parcours waar ik af en toe meerdere kilometers moest klimmen en het drukke verkeer, gaven me nu niet het idee dat ik aan een plezierreis was begonnen. Als je door die wind al snel gedoemd wordt je lichtste verzet te gebruiken en bij afdalingen nog moet bijtrappen om naar beneden te komen, dan begrijp je dat ik niet een gelukkig mens was. Vooral de eerste 50 km waren zwaar, een open landschap met nauwelijks beschutting gaf de wind vrij spel. Waar ik gerekend had op mijn gemak zo tussen de 20 en 25 km per uur te kunnen fietsen werd dat nu met veel inspanning tussen de 15 en 20 km.
De tweede 50 km werd de wind wat minder, vooral omdat er veel meer begroeiing langs de kant van de weg stond en meer bebouwing. Een langere stop in Pamiers moesten mijn benen weer kracht geven om kort achter elkaar drie stevige klimmen aan te kunnen van respectievelijk 3,5 en 5 en 3 km. Vooral de tweede was heftig. Gelukkig redden mijn zeer vermoeide benen het en kwam ik om vijf over zes aan bij mijn woning.
Binnen twaalf uur was ik van Leiderdorp tot hier gekomen, met de auto moet je dat nog maar voor elkaar zien te krijgen! Als ik op de bonnefooi was gegaan had ik echter in Pamiers al een onderkomen gezocht, het was wel erg zwaar.
’s Avonds gegeten in het restaurant van het park en aangeschoven aan de tafel van parkgenoten. Gezellig zitten tafelen. Helaas kon ik geen internetverbinding realiseren, waardoor dit verslag pas op zondag op mijn blog gezet kon worden.
O ja, geen ontmoetingen gehad. Slechts een fietser gezien de hele weg, enkele km’s voor aankomst….. Dat zou in NL toch niet mogelijk zijn…
Het is een lang verslag geworden, maar het was ook een super lange dag.