Ergens heeft het Canal du Midi me altijd al op de een of andere manier beziggehouden. Vroeger al met topografie en geschiedenis en ook een twintigtal jaren geleden toen ik de sluizen bij Béziers heb gezien. De kans om er eens langs te fietsen heb ik dit jaar dan ook met beide handen aangegrepen. Maar wat een teleurstelling.
Ja wel, het is een prachtig resultaat wat men hier zoveel jaren geleden voor elkaar gekregen heeft. Als je op de kaart kijkt en de route van het Canal volgt is de loop bijna onbegrijpelijk. Deels zijn rotsen weggesjouwd, maar ook zijriviertjes moesten onder het kanaal worden doorgeleid. Nogmaals lees de problemen waarmee de bouwmeester geconfronteerd werd. Hier in Béziers heeft men zelfs een standbeeld voor hem neergezet (zie foto) en allerlei straten naar genoemd (avenue de…., rue de …, place de … enz) Zijn naam is Paul Riquet.
Terugkomend op de teleurstelling, zoals ik gisteren al schreef: het is eenzijdig, je ziet alleen water, platanen, sluizen en bejaarde Britten op boten. Dat is even leuk, maar dan heb je het wel gezien, als je het überhaupt wel ziet. Je blik is meer gericht op de zeer smalle paden, met flinke stenen en grote wortels. Het vereist veel behendigheid om daar langs en omheen te fietsen. Het is me niet gelukt. Twee lekke banden teisterden me vandaag. Op zich niet zo’n probleem, bij een racefiets wiel er even uit en nieuwe band erin. Echter mijn nieuwe band was al gebruikt op het vliegveld in Carcassonne en onderweg kwam ik steeds winkels tegen die of gesloten waren of mijn type band niet hadden. In Carcassonne moest het lukken, helaas was ik vanochtend niet echt helder van geest om er aan te denken een reserveband te kopen. Dat werd na 20 km meteen afgestraft: lekke pijp…! in nergensland. Gelukkig was even verder een aardig plekje waar ik kon zitten en aan de slag. Twee gaten vlak bij elkaar, maar bleek niet te dichten met nieuwerwetse plakkertjes ( te klein), of met dubbele plakkertjes en solutie. Niets hielp. Gelukkig was er een behulpzame Fransoos, die een nieuw type plakkertje bij zich had. Die erop geplakt en na een uur ploeteren eindelijk weer op weg. Vier kilometer verder, ja hoor, de band liep weer leeg. Ook de Franse plakker had niet geholpen. Wat nu? Even verder was een sluis en gevraagd of er ergens een winkel was die binnenbanden verkocht. Ja, tien km terug. Nog eens aan Duitsers gevraagd of zij plakmiddelen bij zich hadden, maar ook die mochten niet baten. Goede raad is duur, dan toch maar tien km terug. Ouderwets de duim opgeheven en met de andere hand de lekke band laten zien. Een ouwe lul van 63 in fietskledij die moet toch meelij wekken en inderdaad de truc lukte. Binnen no time was ik middels twee liften in een Intermarché. Maar helaas mijn type banden was uitverkocht. Dan toch maar verder liften naar de fietsenwinkel die ergens in Trebes moest zijn. De volgende lift zette me in de buurt af. Er was al tegen me gezegd dat ik weinig kans had, want het was immers Midi en dan zijn alle winkels gesloten. De patron van de fietsenwinkel had schijnbaar wat langer doorgewerkt want net toen ik zijn winkel gevonden had sloot hij zijn hekken. Gelukkig deed ie ze voor mij weer open en ik kon weer naar buiten twee banden rijker en twaalf euri armer. Een lift terug naar de Ecluse van Marseillette was vlug verkregen. De Fransman bracht me tot naast mijn fiets! Pas geleden beweerde nog iemand dat Fransen helemaal niet aardig zijn, ik was het niet met hem eens en kreeg dat wel vandaag bewezen.
De nieuwe band lag er snel om en weer verder gefietst, helaas na twintig km begaf de nieuwe band al weer de geest en moest ik mijn laatste reserveband gebruiken. Nu moest ik toegeven: de schrijver van het boekje dat mij als leidraad dient voor dit gedeelte van mijn tocht, Oteman, heeft gelijk. Ga niet fietsen langs het Canal met een racefiets, je hebt een te grote kans op lekke banden. Ik wil dit aanvullen met: ga helemaal die route niet fietsen, een tiental km is zat en dan heb je alles gezien. Alleen maar bezig met kijken hoe het wegdek eruit ziet is doodvermoeiend. Ik bemerkte zelfs dat ik moest oppassen als ik de bootgasten met mijn hand groette, ik al snel van het pad afreed of nog net mijn stuur goed vast kon houden.
Na mijn tweede lekke band gaf ik er de brui aan. Merde le Canal en vive le asphalt. Met de wind in de rug op naar Béziers. Drukke weg weliswaar, maar een stuk korter. Wat een dag.
Ontmoetingen: gisteren wel veel fietsers gezien, maar niet gesproken. Vandaag wel, dat kwam vooral door mijn malheur. Twee Belgen, een Duitse en een paar Fransozen gesproken en ook nog een Nederlander. In Béziers dook ik een winkel in om de weg naar mijn hotel te vragen. Bleek het een Nederlandse knul te zijn die sinds drie maanden daar een fietsverhuurbedrijfje heeft en ook nog eens de eigenaresse van mijn hotel te kennen. De wereld is klein. Ik heb hem nog wat laten verdienen door een reserveband te kopen en plakmiddelen. Hij was goedkoper dan de Fransman in Trebes…
Morgen zie ik de Middellandse zee, maar laat het Canal links en rechts liggen. Daarna gaat de reis naar het noorden beginnen. Ik hoop daar dan meer over te kunnen vertellen.
O ja, Michael is dit wat je wil lezen?
De foto’s: op de een of andere manier lukt het me niet de foto’s van een onderschrift te voorzien.
Je kunt twee foto’s van mijn hotel in Carcassonne zien, meerdere foto’s genomen langs het Canal. Wat sfeerfoto’s van Béziers (ook bij night) en de foto’s van mijn huidige hotel: kamer met balkon! (hangt mijn wasje nu te drogen)