Vroeg op

Zowel gisterenavond als vanochtend vroeg angstvallig de weersvoorspelling in de gaten gehouden. Al enkele dagen werd er regen voorspeld voor vandaag, maar wanneer die zou vallen was onduidelijk. De laatste voorspelling ging uit van onweer en regen, beginnend tussen 2 en 5 uur. Aangezien ik nog steeds in een omgeving rijd waar hotels meer dan schaars zijn en uiteindelijk de keuze had uit één hotel, was goede raad duur.
Gisterenavond een mailtje naar het hotel gestuurd, verder bekeken hoe groot de afstand tot het hotel was en dat gedeeld door 20. De uitkomst was dat ik uiterlijk om acht uur moest vertrekken om rond twee uur bij het hotel te zijn. Wel dat heb ik gewonnen, ik zat net aan mijn traditionele biertje toen de eerste klappen vielen en een stortbui alles blank zette. Het verlies zat in het feit dat ik net na twee uur aankwam en de keuken al dicht was. Gelukkig had ik nog wat van de bakker in Vianden overgehouden en een pilsje telt toch voor twee boterhammen?!

De route

Lotharingen is een min of meer uitgestorven deel van Frankrijk met veel geschiedenis. De Duitse bezetting van rond 1900 heeft nog steeds sporen nagelaten. Niet alleen in de plaatsnamen, maar ook in de taal. Er wordt nog veel Duits gesproken. Daar heb ik overigens geen last van gehad. Ik ben door aardig wat dorpjes gefietst, maar overal was het uitgestorven, letterlijk en figuurlijk geen hond te bekennen. De dorpjes hadden weinig te bieden. Geen winkels, restaurants of cafés, laat staan een of ander monument (zelfs niet voor WO I en II). Gelukkig wel een bankje zodat ik daar mijn rust kon nemen. De omgeving was prachtig. Ik ging met regendreiging weg, maar al vlug scheen de zon voluit en dan is het zonlicht op al dat lentegroen prachtig. Ik hoop dat de paar foto’s die ik vandaag gemaakt heb daar een beeld van geven. De weg was heuveltje op en af. Bij elkaar heb ik vandaag de meeste hoogtemeters gemaakt. Voor de rest is er weinig over te vertellen, alleen dat ik de laatste 40 km aardige tegenwind had en ja dat kostte me mijn lunch.

Het hotel

Het hotel is zo’n echt Frans familiegebeuren. In de ontvangsruimte stond de strijkplank en allerlei kinderspeelgoed, een zooitje. De eigenaar had mijn mailtje niet gelezen, internet vod hij maar niets. Trekkend aan zijn sigaretje stond hij mij te woord. Zijn veel jongere vrouwtje was keihard aan het werk om de lunchspullen op te ruimen Ook ’s avonds herhaalde zich dat. Mijnheer stond niets te doen achter de bar en madame was volop bezig de klanten te plezieren. Haar dresskeuze (zie foto) vond ik niet mijn smaak. Gelukkig was er wel WiFi. Mijn kamer heeft een prachtig uitzicht op een meer en is goed ingericht. ruim en een goed bed. Maar om hier te verblijven voor meerdere dagen…. Afijn een fietser heeft niet veel nodig.

Het diner

Na drie keer achter elkaar het dagmenu genomen te hebben besloot ik me vanavond maar eens goed te verwennen. Morgen wordt een zware dag met de beklimming van de Col du Donon in het vooruitzicht. Ben benieuwd hoe ik die ga verteren. Inmiddels heb ik wel een hotelletje besproken met in het achterhoofd dat het in deze regio in het weekend wel eens druk zou kunnen worden. Van de drie hotels in Châtenois waren er al twee vol en de andere had nog twee kamers over en nu nog maar een. Mijn diner bestond uit twaalf verse slakken, allemaal zelf gemaakt volgens madame en een filet de sandre op een bed van spaghetti. Dat laatste is natuurlijk goed voor morgen. De filet warenwet enorme brokken, ik had moeite ze op te krijgen. Als toetje nog een millefeuille met vanillesaus en slagroom. Madame had er nog maar een extra stuk bij gedaan, want morgen moest ik weer fietsen. Tja dat krijg je als je aardig bent en naar haar dochtertje vraagt.

Nieuwtje

Ook al ben je onderweg een blog moet zich blijven vernieuwen. Zoonlief heeft ontdekt dat mijn gegevens die elke dan onderaan mijn verslagen plaatste als een link naar ridewithgps ook anders weergegeven kunnen worden. Het resultaat is inmiddels al bij de vorige verslagen te zien. Voor vandaag deze: