Vertrek uit Mittersheim.

De hele nacht heeft het geregend. Gelukkig geen onweer meer, dat houdt je uit je slaap. Het was erg heet in de kamer, daardoor meerdere keren wakker. Van alleen liggen rust je ook uit, dus wat dat betreft geen probleem. Vanochtend rustig aangedaan, de buienradar gaf aan dat om acht uur het wel afgelopen was. Dan nog even de wegen de tijd gunnen om droger te worden en zo reed ik om vijf voor negen weg. Niet na betaald te hebben natuurlijk. De patron was al weer “in actie” met zijn witte t-shirt en sigaret. Mijn tafel was al gedekt en hij bracht me mijn thee. Daarna heb ik hem niets zien doen. Tafels van eerdere ontbijten liet ie gewoon staan. Moet zijn slofie zeker oplossen. Wat een vent… Ik heb nog even een foto van de entree genomen om jullie een idee te geven hoe het er uit zag.

Het Canal des Houillères de la Sarre

Vlak naast het hotel liep het CdHdlS met een mooi fietspad er langs. Het pad was speciaal voor mij aangelegd want ik ben er niemand tegen gekomen, alleen een tweetal vissers. Liefst twaalf sluizen waren er het eerste stuk te bewonderen, allemaal werkeloos, geen bemensing en geen boten. Alhoewel het fietsen langs een kanaal makkelijk gaat, het is vlak en geen autoverkeer, wordt het al snel saai. Zeker de eerste 12 km zag ik alleen het kanaal en bossen. Heel af en toe een doorkijkje. Het wegdek was wel goed maar erg “korrelig” asfalt. Later werd het beter, glad asfalt en niet lang geleden aangelegd. Ik merkte dat meteen aan mijn snelheid en hartslag. De eerste ging omhoog en de tweede omlaag. En dat alleen omdat weerstand van het wegdek minder was. Op een gegeven moment moest ik over het kanaal heen via een passarelle, zie foto. Dat was en flinke klauterpartij met fiets en bagage. De laatste km’s was het meer open en zag ik zelfs enkele slecht onderhouden boten liggen. Pas toen ik van het kanaal afgeleid werd, zag ik een varende boot.

De Col du Donon

Met het afscheid van het kanaal nam ik ook afscheid van Lotharingen. De Elzas werd mijn nieuwe omgeving. Wat een contrast met Lotharingen. Nu wel “levende” dorpjes. Bakker, slagerij, café, kruidenier, alles was er weer. En mensen op straat!  Al vlug bij een bakker wat lekkere koeken aangeschaft en een blikje koude cola. En dan op naar de eerste Col van vandaag. Bij Abreschviller, waar ik overigens via een prachtig fietspad kwam (aangelegd over een oude treinbaan), begon de klim, 24 km. De eerste 14 km waren eenvoudig, tot maximaal 3%. Ik kon rustig een tempo van 20 km/u aanhouden. Daarna werd het stukken moeilijker. De percentages liepen af en toe op tot tegen de 9, maar ik hoefde de 28 en 32 achter niet te gebruiken. Wat niet liep was mijn linkerbil. Vooral met klimmen begon die tegen te sputteren. Ondanks dat ik regelmatig uit het zadel kwam bleef dat ding me tegen werken. Op een gegeven moment besloot ik om elke 2 km te stoppen om de bil rust te geven en vanavond maar eens goed insmeren. Kon ik ook even een fotootje maken. Qua conditie en kracht ging het prima, ook mijn hartslag liep niet echt hoog op. De top lag op 820 meter, maar mijn Edge gaf 796 meter aan toen ik boven was. Dat scheelde weer wat klimmen! Een drietal km verder was een restaurant waar ik volgens de schrijver van mijn boekjes beslist een tarte au myrtilles moest eten. Dat advies heb ik opgevolgd en moet erkennen het was heerlijk. Had van mijn leven nog nooit bosbesssentaart gegeten.

Pech

Na nog een praatje met een geïnteresseerde Fransoos begon ik aan de afdaling. Door de wisselende omstandigheden, zonlicht en donker onder de bomen was het wegdek niet altijd even goed te zien. Er was nauwelijks verkeer dus ik kon met een rot vaart naar beneden. Lekker de bochten aansnijden. Zonder risico te nemen. Voelde me af en toe net een motorrijder die schuin in de bocht hangt. Na een km of acht reed ik over een verkeersdrempel. Hè, mijn wiel loopt aan. Hoe kan dat nou. Kon niets vinden, maar toen ik eens goed keek zag ik dat mijn zwevend bagagerek op punt stond af te scheuren. Het hing al op mijn band. Dan gaat er van alles door je hoofd, zoals, dat wordt dagen oponthoud, kan het wel opgelost worden enz. Daarna kwamen oude lessen weer naar boven, geen paniek, overal is een oplossing voor. De eerste kwam van gemeentearbeiders die mij een stuk staaldraad gaven. Hiermee maakte ik het rek vast aan mijn zadel. Dat ging wonderlijk goed. In het stadje even verderop vroeg ik aan een voorbijganger of hij wist waar ik eventueel het rek kon laten repareren. Hij verwees me naar een fietsenmaker een eind verderop. Die was tot twee uur gesloten, dan maar buiten in het zonnetje wachten. Toen de man kwam stelde hij me meteen gerust: Pas de problèmes! Hij belde voor mij een lasser op en daar ging ik met het kapotte rek in de hand naar een dorp 2 km verderop. De lasser stond me al op te wachten, hij was zelf wielrenner en deed nog mee aan koersen. Ook hij gaf me de verzekering dat het goed zou komen en dat ik er zeker Rome mee zou kunnen halen. Hij ging aan de slag en de boel was weer gemaakt. Op Marktplaats brengt ie niet veel meer op nu het duidelijk te zien is dat het rek gelast is. Terug naar de fietsenmaker, de bagage op het rek en terugrijden om de route op zoeken. Wat was ik blij dat het in zo’n korte tijd opgelost kon worden. Vijftien euro lichter, maar het was het waard.

Naar het hotel

Door al dat oponthoud was ik echt uit mijn ritme. De volgende col, de Col du Steig, van 530 meter, liep niet echt lekker, ondanks dat ie absoluut niet moeilijk  was. De tegenwind was er ook debet aan. De afdeling ging echter geweldig. Heerlijke bochten en duidelijk te overzien. De afdaling duurde lang en ik kon lekker tempo maken. De wegen waren drukker en gelukkig werd ik de laatste tien kilometer over een fietspad geleid dat door de bossen liep. Meerdere fietsers kwam ik tegen. In Châtenois aangekomen zag ik al gauw mijn hotel. Ik naar binnen, niemand te zien, roepen, geen antwoord. Maar eens naar buiten om te kijken of daar iemand was. Niemand. Nog een keer naar binnen, geen resultaat. Dan maar naar een terrasje even verderop. Het terras was vol, maar de mooie jongedame ( tilbaar!) zette een tafeltje voor me buiten in de zon. Twee pilsjes later alsnog naar het hotel en nu wel iemand aangetroffen. Ik zit in een eenpersoonskamer met alle gemakken van dien. Heb geen fut om ergens anders te gaan kijken voor het eten en dus maar hier de maaltijd genuttigd. Vooraf een foie grasse en daarna een entrecôte maïtre d’hotel. Was allemaal smakelijk genoeg. Tot zover mijn relaas van vandaag. Lang, maar er is wel wat gebeurd. À demain.