Toerist

De eerste tweeëneenhalf uur van vandaag heb ik me gedragen als een toerist. Gevolg: in die periode 30 km afgelegd. Vanuit mijn slaapplaats begon de Route du Vignoble voor fietsers leidend door alle bekende Elzasserwijnplaatsen. Châtenois is er één van. Een leuk plaatsje met een aardige hoofdstraat. Maar echt begon het pas na Bentheim. Als eerste Ribeauvillé. Een prachtige plaats met een oud centrum met talloze wijnbodega’s. De kenmerkende vakwerkhuizen waren geverfd in allerlei zuurstokkleuren, wat het stadje een bijzonder aanzicht gaf. Ook de andere stadjes hadden veel van dergelijke huizen. De volgende stad was Riquewihr, nog mooier dan de vorige. Echter om er te komen moest ik een klim op van ongeveer een 1 km met een gemiddelde van ruim 13%. Dat lukte niet in een keer. Een collega fietser ook niet en samen hebben we even de klim verfoeid. Riquewihr heeft evenals Ribeauvillé mooie stadspoorten en een prachtig centrum. Ik was er al vroeg, desondanks liepen er al talloze toeristen rond en ook reden er al bussen met toeristisch vee af en aan. De terrasjes werden klaargezet en opgeknapt na de vele regen van de nacht ervoor. De zo’n scheen nu al aardig en dat werd alleen maar beter. De route kende nog nadere plaatsjes als Kientzheim, Katzenthal en Turckheim. Maar de eerste twee waren de mooiste. Elke keer was er voor zo’n dorp een flinke klim te doen, maar niet zolang als de eerste. De foto’s laten de schoonheid zien en geven je wellicht aanleiding om daar ook eens heen te gaan. Doe er dan langer over dan ik, dan kan je ook de vele wijnsoorten eens uitproberen. In Turckheim hield ik pauze en liet mijn bidons bijvullen. De aardige baas vond het nodig wat zoetigheid bij het water te doen, dat gaf extra kracht. Helaas bemerkte ik twintig km later dat ik de bidons had laten staan….

De rest van de route

Dit was niet zo opwindend als het eerste deel. Af en toe leek het wel of ik in Lotharingen terug was: wel dorpjes, maar geen winkels dan wel cafés. En dat terwijl ik toch wel dorstig werd. In een dorpje zag ik eindelijk iemand buiten waaraan ik wat drinken kon vragen. Kreeg een heerlijk fles bronwater, dat ik even later aan de kant van de weg nuttigde tezamen met een soort worstenbroodje dat ik nog van gisteren bewaard had. Dat vulde de maag en dat was op tijd ook, want daarna werd ik door Benjaminse  voor vele kilometers het bos ingestuurd en later ook nog eens langs eindeloze kanalen. Mooi, maar op den duur saai. In het plaatsje Krembs kwam ik bij toeval in een wielerwinkel terecht. Ze hadden een aanbieding van bidons met isolatie. Tien euro armer en twee bidons rijker vervolgde ik mijn route. Via een van de kanalen kwam ik in de buurt van Basel terecht. Het gebied waar ik door reed wordt Klein Camarque genoemd naar een gebied in het zuiden van Frankrijk in de buurt van Marseille. In een infocentrum kon ik eindelijk een colaatje nuttigen.

Basel

Vlak voor de grens met Zwitserland kwam het Canal de Huninque in de Rijn uit middels een sluizencomplex. Wildwatervaarders profiteerden van het hoogteverschil. Men had naast de sluizen een baan voor hen aangelegd. Bij de grens stond een echtpaar foto’s te maken . Het bleken Australiërs. De vrouw vroeg of ze van mij een foto mocht maken, op mijn toestel dan wel. En zo sta ik ook eens op een foto. Ik had gisterenavond al een hotel gereserveerd en m.b.v. mijn Garmin werd ik door de stad geleid en kwam in een voorstad terecht. Ik zit in een modern hotel en werd leuk ontvangen door een jongedame. Na de fiets in de garage gestald te hebben eerst mijn traditionele biertje genuttigd. Eén maar om de bidonsfout goed te maken.

Eten en balen

Omdat ik moe was besloot ik in het hotel te eten. Het menu zag er wel aardig uit en er waren al vele eters aanwezig. Iets dat altijd een goed teken is voor de kwaliteit. Ik werd ergens in een hoekje gezet en toen ik er een tijdje zat moest ik denken aan een scène van Paul de Leeuw als Annie. Zij stak de draak met een dergelijke behandeling. Ik heb daarop de hoofdober mijn beklag gedaan. Er was niets meer aan te doen.  Vooraf kreeg ik een aspergesoepen, daarna mocht ik het saladebuffet gebruiken, maar degenen die mij kennen weet dat ik niet zo van konijnen voer houd. Hoofdgerecht waren twee lekkere stukken tongfilet en als toetje een ijsje. Op mijn kamer aangekomen aan dit verhaal begonnen, nadat ik tijdens het eten alle foto’s opgeladen had en van een tekst voorzien. Onderwijl keek ik heel af en toe naar het voetbal. Het was geloof ik niet zo opwindend. Na alles afgesloten te hebben controleerde ik dit verslag. Bleek de laatste serie foto’s er niet op te staan en deze alinea. Kon ik weer opnieuw beginnen. Balen dus.

De route van vandaag