Weer op weg

Elke dag word ik toch rond dezelfde tijd wakker. Ergens tussen half zeven en zeven. Ik lag voor mijn doen al vroeg op bed en ik denk dat ik om elf uur al onder zeil was. De route van vandaag had ik nog niet bestudeerd, die heb ik lekker in bed bekeken. Veel moeilijkheden waren er niet te verwachten, het was niet nodig om extra vroeg weg te rijden.

Na een lekker ontbijt in het familiehotel, waar overigens de vrouwen het werk deden en de mannen weinig, had ik al snel de route te pakken. De eerste tien kilometer gingen heel makkelijk, prachtig fietspad en lichtjes naar beneden. Dat zorgde ervoor dat mijn benen wat soepeler werden na de dag van gisteren. Deze dag werd een dag van “wateren”, ik werd of langdurig langs een rivier geleid of langs een meer. Prachtig allemaal. Als rechtgeaarde Hollander vind je een combinatie binnen een landschap met water toch even aantrekkelijker dan zonder water. Eerst reed ik langs de rivier de Meda en vervolgens langs het meer van Mezzola. Zolang het water dezelfde richting uitging als ik was het goed, dat betekende dalen en dus rustig trappen. Op de fot’s kan je zien hoe strak de fietspaden waren.

Het Comomeer

Na verloop van tijd kwam ik weer eens op een onverhard fietspad terecht. Elke keer rijd ik dan met samen geknepen billen. Toch geen lekke band…? Aangezien ik er zo’n dertig kilometer op had zitten zocht ik naar een bankje. Die waren er niet en jawel eindelijk was er een. Bleek ie vlakbij de rand van het Comomeer te staan. Leuke verrassing. Een lang deel van de route liep nu langs dit meer. In een van de eerste plaatsje die ik tegen kwam, Colico, vond een happening plaats. Op een opgesteld podium werden klas voor klas kindertjes het podium opgeroepen door de plaatselijke politie. Als ik het allemaal goed begreep kreeg ieder een een verkeersdiploma. Volgens mij op een vroegere leeftijd dan in Nederland. Ze waren toch echt geen tien jaar oud. Een twintigtal kilometer verder moest ik met een pont het Comomeer over. De boot was er nog niet. Ik zag een bepakte fietser en vroeg of ie soms een Nederlander was. Hij zat namelijk zijn eigen gezette bakkie koffie te drinken. Het bleek ook een Romeganger te zijn. Hij had grotendeels dezelfde route gevolgd als ik. De beklimming van de Alpenreus van gisteren had ie echter in tweeën gedaan. Op de een of andere manier klikte het niet. Toen de boot aan de overkant was scheiden onze wegen zich.

Een merkwaardige pont

Een twintigtal kilometer moest ik fietsen naar Lecco. De naam van Comomeer veranderde in Lago di Lecco en later nog eens in Lago di Garlate. De weg erlangs was niet altijd even prettig. Er was veel verkeer en de wind was flink tegen. Na de meren werd de rivier de Adda mijn volgende reisgenoot. De rivier meandert mooi door het landschap en het verharde en later onverharde fietspad meanderde mee. In een van de vele restaurantjes nam ik een pauze met uiteraard een pasta en veel water. Ik was er wel aan toe, want inmiddels had ik er al ruim 80 km opzitten. Na een poosje moest ik naar de andere kant van de rivier. Dat ging met het veer van Leonardo da Vinci. Benjaminse beschrijft de werking aldus: “Aan da Vinci wordt de ingenieuse werking toegeschreven. Het veer bestaat uit een plat vlak met twee boten als drijvers, waarin in het midden een roer is bevestigd. De boot hangt aan een kabel. Zodra het veer vertrekt wordt hij m.b.v. het roer schuin op de stroming gebracht zodat de stroming de pont naar de overkant duwt. Er komt geen brandstof aan te pas.” Het enige wat ik de veerman zag doen was de slagboom hanteren en de boot vastmaken.

Bergamo

De rest van de route moest ik het zonder water als reisgenoot doen. Daarvoor moest ik eerst middels een stevige klim het dal van de Adda uit, echt soepel ging dat niet. Ondertussen kreeg ik steeds meer problemen met mijn Garmin. Het apparaat gebruikte steeds meer rekentijd om de route op het schermpje te krijgen. Het gevolg was dat bij wat ingewikkelde kruisingen het heel lang duurde voor ie eruit was en ik in mijn ongeduld soms de verkeerde weg koos. Extra meters dus. In de bedevaartplaats Sotto il Monte Giovanni XXIII was alles met geel en wit versierd, de pauselijke kleuren. Ik denk dat het te maken had met de heiligverklaring van de paus die hier geboren is. Bergamo bereikte ik niet zonder slag of stoot. Eerst kwam ik over een gruwelijk pad met weliswaar rond keien te fietsen, daarna ging ik de verkeerde kant op en klom honderden meters voor niets. Toen ik de juiste weg gevonden had volgde er een klim van twee kilometer à zeven procent en dat als je al 120 km achter de rug hebt. De beloning was de prachtige oude binnenstad van Bergamo. Ik fietste en liep er dwars door heen en besloot daar in de avond naar terug te gaan. Daarna was het flink dalen naar mijn slaapadres. Ik werd ontvangen door de prima engels sprekende Roberto. Samen dronken we een door een vriend gebrouwen biertje. Het smaakte best goed.

Stappen

Na me opgeknapt te hebben en wat eerste werkzaamheden aan mijn blog verricht te hebben, toog ik naar de oude binnenstad. Op een paar honderd meter van mijn B&B was een funicolar die me het hele stuk omhoog bracht voor iets meer dan een euro. Ik kwam midden in de oude stad terecht en liep door de hoofdstraat en bekeek de gebouwen en de pleintjes. Ik denk dat de foto’s wel een indruk geven hoe het er uitzag. Mooi dus. Van Roberto had ik een adres van een restaurant gekregen en daar ben ik maar binnengestapt. Ik kon lekker buiten in een grote patio zitten en heb een heerlijke spaghetti met zeevruchten gegeten. Naast me zat ook een man alleen. Op een gegeven moment raakten we in gesprek. Hij bleek ook een Nederlander te zijn. Zitten er tientallen mensen te eten en bij toeval kom je juist naast een Nederlander te zitten. De Zeeuw uit Walcheren was vertegenwoordiger van een klein bedrijf dat o.a. in bloemen en bollen handelde. Daarvoor reisde hij heel wat landen af. We hadden een aangenaam gesprek en zo werd het laat toen ik weer in de B&B arriveerde. Ik had de deur van mijn kamer nog niet dicht gedaan of het bekende deuntje van FaceTime klonk. Greet wilde toch wel heel graag weten waar ik uithing 🙂 Dat heb ik haar verteld en nu weten jullie het ook.