De Polenweg

Hoe het weer er rond twee uur uit zou zien was onduidelijk. Mijn weerapp gaf kans op onweer bij de pas die ik vandaag over moest. Dus maar vroeg vertrokken. Ik had het “lumineuze” idee om mijn bagage anders te verdelen. Bij de beklimmingen merkte ik dat de bagage achterop als een rem werkte. Alle zware dingen heb er uit gehaald. Mijn toilettas ging in de stuurtas en de boekjes van Benjaminse en de iPad gingen in het plastic rugtasje dat ik meegenomen had. Nu was er alleen kleding in de tas op het bagagerek. Dat scheelde de helft. Ook heb ik mijn kleding aangepast, ditmaal begon ik met een lange broek aan. Vanuit het hotel kon ik door alsmaar rechtdoor te rijden weer op de route terechtkomen. Dat lukte prima, na een kilometer of vijf kwam ik erop, de route was al aan zijn zevende kilometer toe. Het eerste deel leidde naar de zgn Polenweg. Een pad door de bossen hoog boven de Rijn dat in WO II door Polen is uitgehakt. Het was een onverhard pad, dat wist ik en het was door Benjaminse afgeraden voor racefietsen. Na wat mailcorrespondentie met hem bleek dat hij zelf het pad ook eens met de racefiets had afgelegd. Als je voorzichtig bent kan het wel. Daar ben ik maar op afgegaan. Het pad was niet best, maar er lagen niet zulke grote scherpe stenen zoals op de weg waar ik gisteren een lekke band kreeg. Daarbij was het nu kurkdroog, dus geen klevende steentjes aan mijn banden. Benjaminse beschrijft dit pad als het hoogtepunt van de Romeroute. Tja, smaken verschillen. De uitzichten op de snelstromende Rijn waren inderdaad prachtig, maar het merendeel was een pad door een bos.

Deel 1 van de beklimming

De route ging verder naar Thusis. Van deze plaats heb ik weinig gezien. Ik werd er helemaal langs geleid. Ik was van plan door even te pauzeren en een colaatje met iets er bij te scoren. Net voordat ik naar de start van de beklimming van de pas van vandaag werd geleid was er een restaurant. Ze hadden daar een heerlijke Himbeerentorte en eindelijk cola in een fles. Deze pauze was na dertig kilometer. Nog eens het profiel van de Splügenpass bestudeerd en geconstateerd dat de eerste kilometers van deel 1 het zwaarst waren. Nu, de benen hadden nog weinig te lijden gehad, ik ging redelijk soepel omhoog. Ook had ik duidelijk minder last van de inmiddels beruchte linkerbil, zou de nieuwe zadelinstelling geholpen hebben? Slechts af en toe stoppend voor een foto kwam ik in Ardeen, na tien kilometer en nam even een wat langere pauze. Het volgende doel was Splügen-dorp. Daar wilde ik lunchen. De zestien kilometer daarheen waren soms makkelijk en soms heel moeilijk. Percentages als elf kwam ik regelmatig tegen. Redelijk uitgeblust kwam ik in Splügen aan. Het leek wel een beetje op een hongerklop. In een restaurant lekker een spaghetti Bolognese gegeten en veel gedronken. Rustig de tijd genomen om bij te komen van de inspanningen van de eerste 25 kilometer van de klim. Ik zat inmiddels op 1400 meter hoogte. Er moesten er nog ruim 700 bij in 9 kilometer.

Laatste deel van de beklimming

Ik was er inmiddels achtergekomen dat als het profiel aangaf 9,5% over een afstand van een kilometer dat dat een gemiddelde was, er konden ook hectometers met 11% in voorkomen. Het eerste deel en het laatste deel van dit deel van de beklimming (elk 3,5 km) waren het zwaarst: 9,5% gemiddeld. Om me zelf in bedwang te houden besloot ik steeds na een halve km even te stoppen. Op dat moment was mijn hartslag tot ongeveer 145 opgelopen. Wat voor iemand die in rust 45 slagen heeft al aardig hoog is. Twee minuten stoppen was maar nodig om tot onder de 120 slagen te komen. Als je op de grafieken van ridewithgps kijkt en die uitvergroot zie je hoe vaak ik gestopt ben. Al bij de eerste stop werd ik gepasseerd door twee jongedames van rond de dertig. De een op een lichte mountainbike met hele lichte versnellingen, zonder bepakking. De ander op een Flyer, hetzelfde model dat mijn eega ook bezit. Zij had twee tassen aan haar bagagerek hangen. Rustig keuvelend fietsten zij naar de top. Onderweg kwam ik ze nog een paar keer tegen, nog steeds kletsend. Als je dan zelf alleen maar bezig bent je ademhaling regelmatig te houden is dit ongelooflijk. Uiteindelijk waren ze eerder boven. Ik was de laatste twee kilometer zo kapot dat ik om de 300 meter stopte om bij te komen. 10% was te veel van het goede. Al snel was de eerste sneeuw te bewonderen tussen de bomen. Als je het dan hebt over een mooi deel van de route, dan vond ik dit zeker heel fraai. De boomgrens overschrijdend gaf een heel andere aanblik. Steeds meer sneeuw en af en toe reed ik langs een sneeuwmuur van enkele meters hoog. Op een van mijn vele rustplekken zag ik een marter (tenminste ik had het idee dat dat het merk was). Het beest dook weg, maar kwam even later terug. Ik had mijn fototoestel in de aanslag en heb een foto gemaakt. Het beestje is te zien op de rand van sneeuw en land aan de linkerzijde. Wellicht helpt uitvergroten om het inderdaad te zien. Eenmaal boven gekomen waren de beide dames zich in afdaalkledij te steken. Ik zette mijn fiets op de grens neer. Een Duitse motard stond er ook en ik vroeg hem een foto van mij te maken. In Frankrijk zie je op dergelijke cols altijd een hoogtebord staan, nu niet, teleurstellend wat dat staat toch altijd wel stoer. Jullie zullen het met deze foto moeten doen. De Duitser had alle respect dat ik de col geslecht had en toen hij hoorde hoe oud ik was viel hij bijna op zijn knieën van adoratie. Dat ik dat nog eens mee mocht maken.

De afdaling
Na mijn regenjack als windstopper aangedaan te hebben en mijn rugtas leeggemaakt te hebben door alles in de achterbagagetas te stoppen was de afdaling daar. Boven de boomgrens was die natuurlijk zeer overzichtelijk. Auto’s hadden geen enkele kans me voorbij te komen. Als een jonge god scheurde ik naar beneden. Van 2100 meter naar 300 is een groot verval. Liefst 35 km hoefde ik niet te trappen op twee stukken bij stuwmeren na. Die deden wel even pijn. Al spoedig haalde ik de twee fietsende dames in en denderde op een gegeven moment zelfs met 65 naar beneden. Dat zag ik overigens pas later op ridewithgps. Het was zo rustig op de weg dat dit allemaal wel kon. Ik heb niet het idee dat ik risico’s heb genomen. Allerlei dorpjes met een rot vaart passerend en ook via duistere tunnels kwam ik in Chiavenna aan. Na een keer vragen stond ik al bij mijn hotel en geniet daar van een zeer moderne kamer en daarna ook van een heerlijk menu. En ja, John, de Italianen maken er wat van. Het zag er mooi uit en smaakte zeer goed. Dat had ik wel nodig na deze zware dag.

De route van vandaag