James = Jimi

Gisteravond kreeg ik nog een mailtje van James, de man die ik zondag ontmoette. Ik wil zijn mail jullie niet onthouden en ook de drie foto’s die hij van mij maakte. (Ik sta al zo weinig op de foto)
Unglaublich, das ist ein grosses Abenteuer was Du da machst. Alles Gute auf Deinem Weg nach Rom und viel Freude wünsche ich Dir. Wenig Regen und keine Pannen.
Viel Spass
Grüsse
jimi
Altijd leuk om eens internationaal te gaan.

Regen en ……. jawel Michael, jij je zin!

Vanochtend toch maar besloten op pad te gaan alhoewel de regen met emmers naar beneden kwam. Heb het nog tot tegen tienen gerekt, echter de regen bleef stromen. Op de buienradar bleef de regen maar rondom een groot gebied rond Widnau draaien. Wel was er zuidelijker een lichtpuntje te zien. Afijn, alles in plastic zakken gepakt en onder toeziend oog van de baas van het hotel vertrokken. Gelukkig stond er nauwelijks wind, als je die ook nog eens in je gezicht krijgt. Al snel werd ik een onverhard pad op gestuurd en ja hoor, na een paar kilometer, achterband lek. Ik had eerder al in een sms’je aan Greet laten blijken dat ik daar bang voor was. Goede raad was weer eens duur. Een andere band omleggen in de gietregen, daar had ik geen zin in. Dan maar verder lopen naar een boerderij een meter of 600 verder. Geen mens te zien. In een van de stallen een nieuwe band omgelegd en alle bepakking weer vastgezet. Ik was blij met mijn nieuwe fietspompje waar ik de band hard genoeg mee kon oppompen. Nog steeds moest ik op dat rot pad verder, maar Benjaminse kon van mij de pot op. 330 Meter verder was een kruising en daar heb ik de asfaltweg genomen. Een kilometer of tien verder kwam weer op de route uit die inmiddels een verharde weg was. Omgereden heb ik nauwelijks.

Oostenrijk helaas?
l snel kwam ik op een dijk langs de Rijn te rijden. De Rijn is hier grotendeels gekanaliseerd met aan beide kante een hoge dijk waarop een fietspad met lekker glad asfalt ligt. Met weinig moeite trapte ik een aardig vaartje. Benjaminse wilde nu dat ik Oostenrijk met een bezoek ging vereren en wel over een lang onverhard pad. Helaas voor hem maar dat ging niet door. Dan maar in negen ipv tien landen gefietst te hebben. Oostenrijk heb ik wel van afstand gezien en dat is toch al heel wat. Dat ook zo rond kwart over elf de regen langzamerhand ophield maakte de rit weer een stuk plezieriger. Ondertussen sopte ik wel in mijn schoenen en zat mijn fiets en dus ook mijn versnellingsapparaat onder de modder. Geknars en af en toe moeilijk schakelen was het gevolg. Dat werd wel wat beter door door plassen te fietsen, zo spoelde wat modder eraf, maar werd de waterstand in mijn schoenen wel hoger. Even voorbij Schaan in Liechtenstein kwam de Benjaminsroute weer te voorschijn, echter op de andere oever. Er waren echter opvallend veel verbindingen over de Rijn zodat ik al spoedig weer op koers was. Nu de regen gestopt was, kon ik ook het fototoestel ter hand nemen. Het zijn wel sombere weerfoto’s geworden, maar ze geven in ieder geval weer wat ik onderweg zag. Veel was er niet te beleven. Ieder weldenkend mens gaat toch niet met dergelijk weer voor zijn plezier fietsen. Alleen wat vrouwen die een of meerdere kalven van honden uitlieten waren de afwisseling die ik had.

De Alpen komen eraan

Al vorderend werd het dal van de Rijn wel steeds smaller en de bergen rondom me heen hoger. Het landschap was nu bij elke bocht anders wat een heel verschil was met het Zwitserland dat ik nu toe gezien heb. Ik weet nog steeds niet wat ik over dit land en zijn bevolking moet denken. De plaatsjes stralen over het algemeen weinig uit en de mensen zijn of heel aardig of heel afhoudend. Maar het zal wel aan mij liggen. Tussen Bad Ragas en Chur werd ik veelal door een industrieterrein geleid waar opvallend veel betonfabrieken waren. De Rijn was nu een flinke woeste rivier waarop het volgens mij prima te raften is. Enkele kilometers voor Chur werd ik plotseling weer over een onverhard pad geleid, echt rustig fietste ik toen niet. Gelukkig was het stuk maar kort en er gebeurde niets. In Chur aangekomen programmeerde ik in mijn Garmin het adres van het gereserveerde hotel. Even later reed ik langs een filiaal van Hans Neuteboom en greep meteen mijn kans. In de reparatieafdeling in de kelder van de zaak werd ik zeer vriendelijk geholpen. Mijn fiets werd in de shampoo gezet en met de hogedrukspuit vakkundig schoongemaakt. Het versnellingsapparaat werd bijgesteld en ook mijn zadel werd op mijn verzoek wat lager gezet. Ik hoop daardoor de pijn die ik nog steeds in mijn linkerbil heb te verminderen. Morgen weet ik of het geholpen heeft. Met een fiets als nieuw kwam ik bij het hotel aan. Het is velotel, waar veel fietsers komen. Er is zelfs een reparatieplek en je kan je vuile fietskleren voor een kleine prijs laten wassen. Ook heeft men een kleine sauna met twee cabines. Daar heb ik lekker vertoeft, na het vieze weer van vandaag kwam dit als een aangename surprise.

Chur

Na het eten ben ik nog even het stadje ingelopen. Het heeft een oud centrum met een kathedraal en mooie huizen en leuke straatjes. Het was er echter uitgestorven, ondanks de vele eethuisjes en barretjes. Mijn hotel staat net aan de andere zijde van de straat en in de directe omgeving ervan zijn voor al nacht- en sexclubs te vinden. Dat kan wel eens overlast geven gedurende de nacht. Zomers zal het er ongetwijfeld gezelliger zijn, maar nu was ik er snel uitgekeken.

De route van vandaag

En morgen

Morgen wordt de zwaarste dag, de Splügenpass over. 35 Kilometer klimmen om tot ruim 2100 meter te komen. Hieronder het profiel van de berg. Morgenavond hoop ik met goed nieuws uit Italië te komen.