B&B

Mijn overnachtingsadres was in een B&B in Brescia op een paar minuten lopen van het oude centrum. De nog jonge eigenaar had twee etages in een groot huis aan de Via dei Musei. De eerste etage had vier kamers en die waren voor gasten. Zelfde woonde hij met zijn gezin erboven. De kamer en ook de gemeenschappelijke ruimte waren zeer eenvoudig ingericht. Alle comfort die je als fietser onderweg nodig hebt was aanwezig en dat telt voor mij. Belangrijk is dat ik in de stad niet bezorgd hoef te zijn of mijn fiets en bagage gestolen wordt als je de stad gaat bekijken. Nu staat ie veilig bij het hotel of de B&B waar ik slaap en kan dan rustig de stad in gaan. Vandaag merkte ik overigens dat mijn slot ergens vanaf mijn bepakking is gevallen en moet nu slotloos verder gaan. Vanochtend bij het ontbijt schoof ook nog een Amerikaanse knaap aan van tweede helft twintig en er ontstond nog een aangenaam gesprek met de eigenaar en ons tweeën. Na betaald te hebben hielp de eigenaar me mijn fiets uit het gebouw te loodsen en dan “en route”. Na een kilometer of acht had ik Brescia en voordorpen achter me gelaten en ging de route eerst richting het Gardameer. De route was vlak en pas een kilometer of tien voor Desanzano wat heuvelachtiger. Vervelend was wel dat de wind redelijk stevig was en weer van, de voor mij, verkeerde kant kwam. Na weg gegaan te zijn met een enkele spat uit de steeds lichter worden bewolking, ging de zon steeds uitbundiger schijnen en liep de temperatuur op. Dat was ik nog even vergeten. Gisteren over mijn Garmin gehad. Later die avond nog eens wat fora over de Edge nageplozen. Het bleek met een paar andere instellingen het apparaat sneller te maken was. En inderdaad dat is gelukt. Helemaal tevreden ben ik toch niet, maar vandaag ben ik niet meer de mist ingegaan!

Pech of toch geluk?

Een bijzonder feit was vandaag dat ik nergens over een onverhard pad geleid werd. Nu wil dat niet veel zeggen, zoals ik gisteren in mijn blog al heb verteld. En ja hoor, in een bocht opeens een grote kuil die niet te omzeilen viel. Al reed ik niet hard, de klap was hard genoeg om mijn bagagerek weer te doen scheuren. De fiets aan de kant gezet en het ijzerdraad dat ik nog van mijn vorige keer had overgehouden opgezocht. Op dat moment kwam er een auto aanrijden met een Duits kenteken. Die stopte even verderop. Een van de kleintjes moest voorzien worden van een nieuwe luier. De vader kwam naar me toe en vroeg of ik problemen had. Ik liet hem het zien en hij was meteen bereidwillig. Fiets en bagage konden wel in de auto en dan zou hij me naar een winkelcentrum vijf kilometer verderop brengen. Daar zat een grote sportzaak à la Decathlon. Hij bleek een Italiaan te zijn die al vele jaren in Duitsland woont. Hij was op familiebezoek. Zijn aanbod heb ik natuurlijk aanvaard. Alleen liet ik hem mijn bagage meenemen en heb het rek provisorisch vastgezet. Daarna lekker naar het Winkelcentrum gefietst. Dat was weer een hele ervaring weer eens te fietsen zonder die rem achterop…. Bij het centrum moest ik een paar flinke hobbels over en alhoewel ik dat stapvoets deed, brak mijn rek vlak voor de sportwinkel definitief af. Na de Duitse familie uitbundig bedankt te hebben en mijn fietsvisitekaartje overhandigd te hebben toog ik de winkel in. Meteen begonnen de sirenes af te gaan. Vreemd als je iets komt brengen dat dat ook niet goed is. Afijn, ik naar de fietsenafdeling waar ik prima geholpen werd. Een nieuw rek aangeschaft en de verkoper heeft het voor me in elkaar gezet en aan de zadelpen gemonteerd. Tachtig euri armer, maar een mooi rek rijker kon ik weer verder. Ik heb maar niet gevraagd of ik ook nu garantie tot Rome krijg. Moet toch nog eens terug naar Frankrijk om die op te eisen… Bij elkaar heb ik natuurlijk veel geluk gehad. En dat er op die afgelegen weg iemand kwam die me wilde helpen en dat het zaterdag was. Een dag later en dan?

Op naar Mantova

Door al dat gedoe met het rek heb ik van het Gardameer weinig gezien. Mijn plan was daar aan de oever het een en ander te nuttigen, maar de sportzaak lag op een heel andere route en om helemaal terug te gaan, daar had ik natuurlijk geen zin meer in. Dan maar verder gereden. In Pozzolengo zag ik een leuk terrasje. Het bekende colaatje besteld en een stuk pizzabrood. Even later kwam er een ouder Amerikaans stel op het terras. Zij waren een rondje aan het fietsen, maar waren de weg kwijt. Of ik misschien wist waar ze heen moesten. Ik heb ze enigszins kunnen helpen en daarna nog een geanimeerd gesprek gehad. Amerikanen zijn toch altijd nieuwsgierig. Ik had inmiddels weer vele wijngaarden gezien en daalde nu heel langzaam af naar de gekanaliseerde rivier de Mincio. Via een fietspad zonder kuilen en gaten kon ik nu verder naar Mantova fietsen. Eerst langs de Mincio zelf later langs een kanaal. Lekker fietsen, maar wel erg eenzijdig. Heb vandaag onderweg dan ook weinig foto’s gemaakt. Als ik er nog eens over nadenk, mis ik toch veel uitzichten en zo. Tot de rivier was ik meer bezig met keren en wenden en vooral op het wegdek letten dan dat ik veel aandacht op de schoonheid om me heen had. Het minder aantal foto’s is daar dan het gevolg van.

Mantova of Mantua

Mantova is aan drie kanten omgeven door het water van Mincio. Er zijn daardoor twee grote meren gevormd: het Lago Superiore en het Lago Inferiore. Het oude stadscentrum is o.a. daardoor heel compact. Juist daardoor is het er heel knus. Ik had geluk, ik was er op een zaterdagavond en het weer was prima: zon en een aangename temperatuur. Dan komen de mensen naar buiten. De meeste winkels waren soms tot na achten nog open. Het was moeilijk een terrasje te vinden om een aperitief te nemen. Daarom eerst maar eens het Italiaans ijs gegeten, dat had ik nog niet gedaan. Heerlijk! Eindelijk een gaatje op een terras gevonden en een lekkere Chianti gedronken. Inmiddels was het al half negen geweest, tijd om te eten. Deze keer heb ik de commercie voor de kwaliteit laten gaan. Een tafeltje op het gezellige Piazza Mantegna haalde me over daar mijn diner te nuttigen. Ditmaal rustig aan gedaan, gewoon een pizza en een toetje. Als extra toetje nog een ijsje in de Gelateria er tegenover. Opvallend is altijd hoe klanten naar een tafel gelokt worden. Een vreselijke kwast en ijdeltuit van een hoofdober probeerde dat te doen. Maar hij had het zo druk met telefoneren en oh’en met bekenden die langs kwamen dat hij maar weinig mensen binnen lokte. Af en toe werd hij vervangen door een ondergeschikte die het veel beter deed. Ook schoffeerde hij van tijd zijn collega’s. Het is jammer dat ik geen Italiaans spreek, ik had alle zin om deze oen eens op zijn nummer te zetten. Toen ik rond tien uur naar het hotel liep, was het nog een komen en gaan van mensen. Wat een sfeervolle stad, aanrader…

Auto’s

Op het Piazza Sordello stonden wat auto’s opgesteld. Hier drie foto’s ervan. Ik weet nog niet welke ik ga kopen 🙂

 

De route van vandaag: