De Po 

Na een ontbijt met veel zoete broodjes, o.a. met pudding, vertrok ik gesterkt door deze zoetigheden aan de etappe die mij van noord naar zuid door de Povlakte zou brengen. Natuurlijk eerste de stad Mantova uit. Op een vroege zondag is dat niet moeilijk, bijna geen mens op straat te zien. Wel veel verkeerslichten die geen rekening houden met de snelheid van een fietser en steeds op rood sprongen. Wachten dan maar. Maar ook daar komt een eind aan. Ik werd meteen naar de Fiume Mincio geleid, eerst over een mooi fietspad, later over een onverhard pad en nog later letterlijk het bos in over een bospad. Het was wel een mooi stuk. Al vlug daarna kwam ik de Po tegen, niet nadat ik weer eens over een bijzonder slecht fietspad geleid werd. Het wordt eentonig, maar elke keer ben ik bang voor een lekke band. Na een tijdje langs de Po gereden te hebben moest ik een brug over. Voor de fietsers en wandelaars was er een stuk tussen vangrail en brugleuning. Op zich niet gek, ware het niet dat dit stuk als afvalbak gebruikt werd. Van CD tot plastic fles, alles was er te vinden. Ik was blij dat ik er vanaf kon.

Aardbevingsgebied

De Po nog stuk volgend kwam ik in een regio waar precies twee jaar geleden op 20 en 29 mei drie zware aardbevingen plaatsvonden. Ruim twintig doden waren er te betreuren en natuurlijk ook de nodige schade. Alhoewel ik niet door het centrale deel fietste heb ik toch aardig wat beschadigde gebouwen gezien. Veel was al opgeknapt, nieuwe huizen gebouwd, maar anderen waren leeg achtergelaten (niets meer aan te doen) of werden nog opgeknapt. Aan kerken moest nog veel gedaan worden. De pastoor kon de centjes zeker niet meer voor elkaar krijgen. De foto’s geven een indruk van de schade. Ze zijn gemaakt in de buurt van Rovereto.

De Fiume Secchio

Een vijftigtal kilometer reed ik de buurt van deze zijrivier van de Po. Het was een heel geheimzinnige rivier, hij was er wel, maar je zag hem niet. Ik fietste steeds op een hoge dijk (te vergelijken met de Waaldijk) en de rivier stroomde er diep onder en werd aan het gezicht onttrokken door bomen en struiken. Pas aan het eind, toen ik een brug over moest zag ik hoeveel water er stond. Die constatering kon ik pas maken nadat ik weer wat vreemde zaken had meegemaakt. Het fietspad was lang goed, ook in mijn Nederlandse ogen. Opeens stond ik voor een groot hek. Het pad was over een lengte van 200 meter afgesloten. Om het hek heen was niet mogelijk, het was echt goed afgesloten. Teruggaan was niet mijn eerste optie, aangezien de dijk in de middle of nowhere lag, betekende dat een tiental kilometer terug. Ik had wel een modderig pad gezien dat mogelijk naar een onverhard pad leidde. Dat maar proberen. Het leidde naar een volgende afzetting, maar deze was te nemen. Eerst een stuk prikkeldraad weggebogen, dan de bagage van de fiets en de fiets over de omheining, vervolgens de bagage erover en tenslotte de oude gek ook nog. Het lukte me allemaal. Tien meter verder stond een bank en een groot bord dat eea uitlegde over een gebouw dat daar stond. Ik heb daar eerst de bagger van mijn remmen afgehaald en ook mijn banden schoongemaakt. Meteen ze ook nagelopen of er geen steentjes of glasresten in zaten. Dat was niet het geval. Ik had dat natuurlijk veel eerder moeten doen, maar ja… Op dat moment kwam er een hardloper aan die ik eerder al op de dijk gepasseerd was. De man mopperde. Alhoewel hij uit de streek kwam en daar regelmatig liep wist hij niets van deze wegversperring en er was ook nog eens niets aangegeven. Ik fietste nog een tijdje met hem op, riep Ciao en ging weer verder. Het pad op de dijk veranderde nu in een karrenspoor met gras in het midden. De sporen zelf waren goed berijdbaar, te vergelijken met een schelpenpad bij ons. Wat niet vergelijkbaar was, was de begroeiing. Waar in Nedeland Rijkswaterstaat dat allemaal keurig bijhoudt was er hier nog niets gebeurd. De begroeiing was vaak meer dan een meter hoog en van de sporen bleef bijna niets meer over. Soms was het niet te zien waar ik fietste. Ik kreeg daar tabak van en ben mijn eigen route gaan volgen. Wel wat kilometers om, zodat ik toch weer boven de 100 km uitkwam vandaag. Gelukkig was het alleen maar vlak wat ik voor de kiezen kreeg. De hoogteverschillen kwamen vooral door het passeren van viaducten e.d.

Modena 

Modena is de stad van Ferrari en Maserati. Een redelijk moderne stad met een wat tegenvallend centrum. De minste van de steden die ik tot nu toe gezien heb. Het binnenkomen ging wel makkelijk. Fietspaden leidden me tot in het centrum van de stad. Daar moest ik van de fiets af. Er was een enorme markt, waar uit allerlei landen waren te koop aangeboden werden. Ik zag zelfs een kraam met Goudse stroopwafels. Hele horden mensen liepen er rond en er was met de fiets bijna geen doorkomen aan. Na een kilometer lopen kon ik weer op de fiets verder, mijn hotel opzoeken. Dat ligt een kwartier lopen vanuit het centrum en is modern. De receptionist zorgde voor een groot glas bier, maar pas nadat hij een nieuw vat had moeten aanslaan. Lekker hoor zo’n eerste biertje uit het fust en ook nog eens nadat je ruim 100 km in de benen hebt. Daarna eerst een wasje gedaan. Ik had een balkon en daar kon het allemaal goed drogen want de zon kwam er juist opstaan. ’s Avonds nog even de stad ingelopen. Het was er nog stervens druk. Na verloop van tijd een terrasje opgezocht en een Lambrusco gedronken, want vandaag ben ik door de streek van de Lambruscowijnen gereden. Verder allemaal lekkere hapjes er bij genomen en tenslotte in een Gelateria nog een flink ijsje. De foto’s geven een kleine indruk. Ik heb me niet verdiept in namen van gebouwen of straten.

De route van vandaag

De volgende dagen

Het is als ik niet meer omrijd nog 646 km naar Rome. Natuurlijk in zes dagen te doen. Echter als je steden als Pistoia, Siena, Florence, Perugia, Assisi en Spoleto nog wil aandoen heb je meer dan zes dagen nodig. Ik heb besloten geen rustdagen in te lassen, maar alleen korte etappes te rijden. De meesten zullen tussen de 60 en 70 km zijn. Dan ben ik vroeg op mijn plaats van bestemming en kan ik uitgebreid steden bekijken. Daarnaast komen er nog aardige klimpartijen op mijn weg en kan ik mijn rust wel gebruiken. Uiteindelijk wil ik 12 juni Rome binnenrijden.