Ze kunnen het wel

Modena uit ging net zo makkelijk als Modena in. Nu had ik ook de mazzel dat het vandaag een nationale feestdag is en iedereen nog lekker lui op bed lag of zo, toen ik, later dan normaal, vertrok. Voor het eerst zag ik twee Ferrari’s, zodat ik de stad van dat wereldberoemde merk niet verliet zonder er een gezien te hebben. Er waren niet al te veel verkeerslichten en al snel reed ik op een fietspad dat me naar een internationaal fietspad leidde: de Eurovelo 7. En eindelijk na het mooie fietspad bij Chiavenno kreeg ik 25 km achter elkaar een lekker lopend pad. Wat een verademing na al die onverharde paden. Dat vonden de Italianen zelf ook. Massaal trokken ze er op uit op dit pad en dan kom je wat tegen. Ik som op: gezinnetjes met kindertjes op de fiets met de hond achterop in een mand, hardlopende donkergekleurde (negers mag ik niet zeggen) Italianen, een dik ouder echtpaar in sportkleding (hadden zeker van hun arts te horen gekregen dat ze moesten gaan bewegen), oude dametjes lekker kletsend op een bankje, strak in het fietspak zittende wielrenners, ook strak in het pak zittende fietsers maar dan door hun buik, een accordeonist omgeven door oudere fans, opa’s met kleinkind, meisjes die de hond uitlaten, bellende fietsers zwalkend over het pad, ruziemakende stelletjes over welke richting ze uit moeten. Kortom of je op een mooie zonnige dag in Nederland aan het fietsen bent. Je moet dan wel steeds oppassen want opeens kan iemand een onhandige beweging maken of niet opletten en je rijdt er tegen aan. Die eerste 25 km verliepen zeer ontspannend. De omgeving was niet spectaculair, maar je kan niet alles hebben. Ik had in ieder geval genoeg aan het observeren van de mensen die ik tegenkwam.

De Apenijnen 

Tja om in Toscane te komen moeten die Apenijnen beklommen worden. Voor vandaag stond een beklimming van 50 meter hoogte naar 810 meter hoogte op de planning. Flink wat hoogtemeters te overbruggen, maar gelukkig met een maximaal percentage van zeven. Het was inmiddels flink warm geworden. Voor het eerst had ik me er op gekleed en geen zweetshirt onder mijn fietsshirt aangedaan. De beklimming ging in delen. Steeds een stuk omhoog dan weer iets dalen, weer omhoog enz. Op zich is dalen heerlijk maar als je doel is ergens boven te komen, dan vind ik dat niet nuttig. Heb je met moeite en pijn 100 hoogtemeters overbrugd, daal je weer 50 meter en die moet je dan toch weer omhoog. Onderweg praat ik af en toe in mezelf. Dan zeg ik o.a.: Kleiss, je hoeft niet zo snel, rustig aan of je hebt met jezelf afgesproken na elke overwonnen honderd hoogtemeters even te stoppen en te drinken, doen dus of in dat dorpje zou je een terrasje pakken, niet overslaan! Tijdens zo’n beklimming ben je, logisch, veel met jezelf bezig. Het is heerlijk als je het haalt, het geeft een euforistisch gevoel en alle vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het is tenslotte een zelf aangedane kwelling.

B&B Locanda del Bosco Incanto

Daar zit ik nu. In het boekje en de site van Benjaminse werd deze zeer aanbevolen vooral vanwege de keuken. Hij zou ergens voor Castel d’Aiano liggen. Maar niets gezien. In Castel aangekomen naar een terrasje gefietst en het adres laten zien. Ik schrijf elke dag het adres op waar ik heen ga om dat in mijn Garmin te programmeren opdat die mij brengt waar ik heen wil. Het adres van het B&B kende ie echter niet, vandaar dat ik ging vragen. Een man sprong meteen van zijn stoel af en maakte me duidelijk dat hij in zijn auto wel even voor zou rijden, het was helaas wel een kilometer terug. Gelukkig was het afdalen, dus scheurde ik achter de man aan. Hij wees me waar ik moest zijn en hij reed verder. Ik begreep niet dat ik het het gemist had want er stond toch een groot bord langs de kant van de weg. Het B&B ligt een stukje van de doorgaande route af en het is hier heerlijk rustig. Ik heb een kleine kamer maar wel van alle gemakken voorzien. Toen ik aankwam werd meteen gevraagd of ik nog wat wilde eten. Daar had ik niet op gerekend. Onderweg al wat voedsel tot me genomen. Toch nog even een Lasagna Napolitana genomen. Die was echt heerlijk, de keuken maakte zijn faam waar, dat belooft wat voor diner vanavond. Deze keer geen bier. Een karafje biologische wijn en een liter Spa zorgde ervoor dat de liters vocht die ik tijdens de beklimming op het wegdek heb achtergelaten weer aangevuld werd. Vocht valt inmiddels ook vanuit de bewolking. Zat net een tijdje buiten om mijn blog bij te werken en het nieuws door te nemen, begint er een flinke bui. Even een afdak gezocht omdat het bereik van WiFi op mijn kamer onvoldoende is. De bui hield maar niet op en tenslotte de kamer opgezocht. Mijn fietskleding lag in de shampoo te weken en die maar uitgespoeld en opgehangen. Was wel nodig na het flinke transpireren bij de beklimming. Daarna vielen de oogjes wat dicht en heb ik lekker een late siësta genomen.

Avond

Inmiddels heb ik de overnachtingen voor de komende twee dagen besproken. Morgen zal ik Pistoia slapen en de dag daarna in Florence. Twee korte etappes van ongeveer 70 en 50 km zodat ik tijd genoeg heb om in deze twee steden rond te lopen. Zo’n korte fietsdag en ook nog eens in het B&B blijven gaf me veel gelegenheid om nu eens op mijn gemak al mijn administratieve rompslomp en bijhouden van mijn blog te doen. Om acht uur werd ik verwacht voor het diner. ’s Middags zaten er nog twee grote groepen te eten, maar vanavond was ik de enige. Ik werd via allerlei gangetjes van het oude gebouw naar een kamer geleid, waar de open haard was aangestoken. Het was door de regen flink afgekoeld. Ik gaf aan dat ze maar een verrassingsmenu moesten maken en dat gebeurde ook. Als eerste kreeg ik een “handmade” tortellinisoep, wat er goed inging. De tweede gang was een Coteleta Milanese. Een joekel van een kotelet met paddestoelen. Heerlijk! Als extra kreeg ik een zelf gestookte Amaretto. Mijn partner is een alchemist zei de eigenaar en zij stookt allerlei drankjes. Hij zelf kookt en doet dat prima. Als geboren Milanees en na zijn twintigste nog acht jaar in Bologna wonend, heeft hij het drukke stadsleven achter zich gelaten en zich hier gevestigd. Zijn partner is een bijzonder type, een beetje blijven hangen in de Flowerpowertijd. Loopt rond met iets gebreids op haar hoofd en een tafelkleed om haar bovenlichaam en een ruime broek eronder. Ze spreekt een enkel woordje Engels. Ze is heel bezorgd of ik alles wel lekker vind. Nu dat was geen probleem. We hadden nog een leuk gesprekje voor zo goed en kwaad dat het ging en daarna ging ik weer naar mijn kamer. Het was al weer enige tijd geleden dat ik zo vroeg terug op mijn kamer was. Daarom nu een vroeg verslag. Weinig foto’s vandaag, korte rit en de regen van vanmiddag gaf me geen gelegenheid foto’s te maken van dit unieke optrekje. Wellicht morgenochtend nog. Dus geen vroeg verslag maar een dag later. Toen ik mijn blog wilde bijwerken bleek het internet uitgevallen te zijn, zo zie je niets is zeker. Inmiddels begrepen dat ze het internet uitzetten omdat ze anders niet goed kunnen slapen…

De route van vandaag