Boskoop

Vandaag maar een korte etappe. Benjaminse heeft er werk van gemaakt om op een zo’n aangenaam mogelijke route Firence binnen te fietsen. Pistoia uit ging soepel, weinig verkeerslichten maar wel hele slecht wegen. Dat je dat als bewoner pikt, bij ons zal dat echt niet gebeuren. Ik vraag me af hoe de wegen in het arme zuiden zullen zijn als ze hier al zo slecht zijn. Buiten de stad in de vlakte kwam ik in het Boskoop van Italië terecht. Kilometers lang vele kwekerijen met zelfs ook meerdere kanalen. Kappers kunnen hier hun geluk op, want als ze in hun salon geen klanten krijgen, kunnen ze hier de bomen in allerlei verschillende vormen knippen. Er zaten werkelijk kunststukken bij. Alle bomen stonden in grote vaten en je kon ze zo meenemen. Veel klanten zag ik overigens niet. De route ging al slingerend door deze omgeving. Benjaminse wilde de plaats Prato vermijden waar de Chinezen hele bedrijven opgekocht hebben en waar ook vele (illegale) Chinezen werken. Hier en daar zag ik zelfs enkele reclames in het Chinees (althans dat veronderstel ik). In Comeana weer een cola en een Berliner Bol tot me genomen en even gerust. Vlak daarvoor een stevige klim gehad met een stuk van 11%, daar werd ik niet blij van. Vervolgens was het afdalen naar de Arno. Die werd bij Signa bereikt. Het duurde lang voordat ik de rivier zelf zag. Het onverharde pad, kwaliteit iets slechter dan een schelpenpad, liep tussen hoge hagen van riet en bossages. Het pad reed lekker en af en toe kwam ik medeweggebruikers tegen. De laatste kilometers werden weer asfalt en op een fietspad langs de Arno kwam ik in Firence aan.

Hotel Fiorette

Het fietspad hield een meter of driehonderd voor de Ponte Vecchio op. Een oeroude brug met allerlei winkeltjes erop, vooral juweliers. Het stuk erheen moest ik lopen en de drukte nam als maar toe. Bij de brug was het al bijna geen doorkomen aan. Toch maar op de fiets gestapt en vlak achter een agente gereden en zo kwam ik bij het Palazzo Vecchio aan. Dat doet je toch wel wat als je daar met je fietsje op deze beroemde plek staat. Ik heb midden op het plein een tijdje staan te genieten. Later doorgefietst naar de Duomo en het Baptisterium, dat helaas helemaal ingepakt was vanwege werkzaamheden. Ik was nog te vroeg voor mijn hotel. Daar mocht ik pas na enen inchecken. Daarom in de buurt ervan een terras opgezocht en me laten verrassen door een pasta van de dag. Toen naar het hotel, ik wist de straat en had het nummer en heb het ook gevonden, maar wat schertste mijn verbazing. Achter nummer 20 bevonden zich vier hotels, op elke etage één. Mijn hotel zat natuurlijk bovenin. Er was een oude lift met een stalen hek en twee klapdeurtjes. Mijn fiets erin gereden, het voorwiel omhoog, maar hoe nu de klapdeurtjes en het hek dichtkrijgen, anders ging ie nooit naar boven. Een man hielp me en hup naar boven. Daar kreeg ik het hek open, maar kreeg mijn fiets niet uit de lift gemanoeuvreerd, hij bleef haken achter een klapdeurtje. Tot overmaat van ramp vielen er allerlei spullen uit mijn stuurtas. Op mijn govver de govver kwam de receptionist aangesneld en hielp me uit de miserie. Ondertussen bloedde ik als een rund. Er was een aardige wond op mijn hand. Na het inchecken naar mijn kamer, die voldoet aan de eisen die ik tijdens deze reis aan een kamer stel: bed, douche, wastafel, wc en WiFi. Alleen de wc was er niet, die was op de gang, daar kreeg ik als enige een sleutel van. Mijn fiets geparkeerd in de kamer en zo kon ik me verder installeren. Met het bereiken van Firence heb ik me door deel 2 van Onbegrensd fietsen van Amsterdam naar Rome gefietst. Morgen beginnen aan het laatste deel!

Firence

Na het douchen ben ik de stad ingegaan. Firence is een mooie stad maar er moeten geen toeristen zijn. Ok, ik ben er ook een, maar nu kon je over de hoofden lopen. Voertaal voornamelijk Engels, maar ik heb ook een Hollander horen schreeuwen. Ik heb wat foto’s willen maken van de prachtige gebouwen die er zijn, maar ze werden ontsierd door het toeristisch vee dat achter verschillende gidsen aanliep. Ik ben op mijn gemak door de stad geslenterd en ben naar delen gegaan waar ik tijdens mijn vorige bezoek nog niet geweest was. Zo kwam ik in de rustigere delen van de stad en kom dan ook nog eens op rustige pleintjes waar je lekker kan zitten genieten op een terras. Daar heb ik natuurlijk aan mijn onvermijdelijke gelati gelikt en van een birra genoten. Na nog langs het huis van Dante gelopen te hebben, kwam ik weer uit bij de Duomo. Daar stond een Duits koor buiten te zingen. Het klonk wel mooi met de Duomo op de achtergrond. Veel belangstelling was er echter niet. De dagtoerist moest snel van het ene punt naar het andere. Het is niet alleen dat er veel toeristen zijn, er is ook een enorme industrie omheen ontstaan. Ik liep over een warenmarkt met tientallen kramen waar bijna alleen maar lederwaren werden verkocht. Alles wat maar van leer gemaakt kon worden was er. Heel irritant zijn de opdringerige Afrikaners die je allerlei troep probeerden aan te smeren, zoals kralen en kettingen, zonnebrillen, hoedjes en petten, houten treintjes met het alfabet erachter, dansende poppetjes en ander beweegbare dingen, fotostatieven enz. enz. Alles op een kleedje opdat ze er meteen vandoor konden gaan als er een controle zou komen. Een stad dus met veel toeristisch leven. Na verloop van tijd werden de benen moe en ben ik teruggegaan naar het hotel. Tijd ook om eens contact op te nemen met het thuisfront.

De avond

Na een korte siësta ben ik rond half negen weer naar de stad gegaan. Ik had ’s middags niet al te ver van het hotel een leuke straat gezien met meerdere restaurantjes, enkelen leken wel geschikt. Ik had geen zin om in het centrum te eten, ze vragen daar de hoofdprijs en vaak is de kwaliteit niet altijd even goed. De straat al vlug gevonden. Twijfelde tussen drie eetgelegenheden. Heb uiteindeljk voor een visrestaurant gekozen. Binnen speelde een tweemansband jazzmuziek, een man speelde sax en de ander piano. Klonk prima. Het eten was ook prima. Vooraf een vissoep waar je de soep door de hoeveelheid vis en schaaldieren nauwelijks kon zien, daarna gegrilde zeebaars en een limoncelloparfait als toetje. Ik vond dat ik er aan toe was. Met de buik vol weer terug naar het hotel en de rest van mijn blog afmaken. Morgen naar Siena, wordt weer wat klimmen. À demain.

De route van vandaag