Le Crete

Het zou flink heet worden vandaag, gevoegd bij het feit dat ik 20 km meer moet afleggen dan gepland, toch maar bijtijds vertrokken. Gisteren lang bezig geweest een onderkomen te zoeken langs de route van vandaag. Die waren spaarzaam gezaaid en als er eens was dan was die of duur of vol. Daarom vandaag het einddoel gesteld op Tuoro sul Trasimeno.
Het ontbijt werd in een frisse ruimte naast mijn kamer geserveerd. Ik hoefde maar drie stappen te doen en ik zat al aan tafel. Weer lekker veel zoetigheden, goed voor de spieren. Mijn fiets stond in het kantoor van de organisatie aan de overkant van de straat. Na die opgetuigd te hebben Siena uit. Op zich niet moeilijk en zelfs zonder verkeerslichten, maar de eerste kilometers gingen door de oude stad met oeroude bestrating. Ik werd helemaal door elkaar geschud,  wel een mooie ervaring om zo door de stad te rijden.
Eenmaal de drukte uit (die overigens vooral richting stad ging) kwam ik te fietsen door een deel van Toscane dat Le Crete heet. Een bijzonder deel van de regio. Bomen zijn er praktisch verdwenen en de oprijlanen van boerderijen worden omzoomd door een rij cipressen. De boerderijen staan veelal op een heuveltop. Gecombineerd met de blauwe lucht kreeg ik hele mooie vergezichten te zien. Ik hoop dat de foto’s er een idee van geven. Makkelijk om te fietsen was het echter niet, het ging heuvel op en heuvel af. Dat laatste is geen probleem, maar erop. Beklimmingen van ongeveer een kilometer met een gemiddeld percentage van bijna negen lieten de vermoeidheid in mijn benen niet ongemoeid. Ik was dan ook blij dat na 28 km deze zone voorbij was en ik op een terras rust kon nemen met natuurlijk een cola. Het blijft een goede doping voor onderweg. Ook mijn waterflessen laten vullen want die waren inmiddels al leeg vanwege het vele drinken. Het was al boven de dertig graden, zodat de zweetklieren flink aan het werk waren. Kijk maar eens naar de temperatuurgrafiek onderaan het kaartjevan dit bericht.

Umbrië 

Na Le Crete kwam ik wisselend in Toscane en Umbrië te rijden, maar na verloop van tijd had ik Toscane definitief achter me gelaten. Het was een mooi weerzien! Op de grens een tweede stop ingelast na 54 km. Cola en een pizzabrood tot me genomen en weer verder. De route die ik tot nu toe in Umbrië gereden heb, was vrij vlak, op een stuk na. En dat was een heftig stuk. Benjaminse had het weer voor elkaar gekregen me op een onverhard pad te sturen. Hoeft niet altijd een probleem te zijn, maar nog niet al te lang geleden had men er een grove steenslag op uitgespreid. Ook niet altijd een probleem, maar als je over dat losse materiaal ook nog eens twee keer een klim van bijna een kilometer met gemiddeld zeven procent krijgt voorgeschoteld en daar tussen een afdaling, dan word je niet vrolijk en dat ook nog eens in alle hitte. De stenen vlogen alle kant uit toen ik erover reed en bij het klimmen slipte mijn achterwiel regelmatig door. Tijdens de afdaling was ik alleen maar aan het remmen en ging daardoor bijna net zo langzaam naar beneden als naar boven. Ondertussen liep het water alle kanten mijn lichaam uit en waren de twee flessen water al weer bijna leeg. Gelukkig was de afdaling van de tweede klim wel verhard en niet zo steil. Lekker langzaam aflopend ging de weg nu naar het Lago Trasimeno. Een mooi meer zoals de foto wel laat zien.
Vervolgens werd ik een “fietspad” langs het meer opgestuurd. Het aarden pad fietste wel aardig maar op een gegeven moment werd ik bijna het meer ingestuurd. Het pad was niet meer. Men had provisorisch een nieuw pad aangelegd, maar daar was niet op te fietsen, zachte bodem en onwijs steil. Dat werd lopen en duwen. Na enige tijd kwam ik toch weer op het oorspronkelijk pad terecht. Het liep langs het meer, maar zoals ik al bij een aantal rivieren gehad heb, werd het meer volkomen aan mijn blik onttrokken door de begroeiing ernaast. Op een plek werd dat doorbroken vandaar de foto. Ik moest nu van de route af om in mijn slaapdorp te komen. Op de gok ergens linksaf geslagen en via een boerenpad weer op een verharde weg terecht gekomen. Maar moest ik nu links of rechts? Even verder zat een aantal mannen te kaarten. De weg gevraagd en de goede kant uitgestuurd, nooit weg!

Tuoro sul Trasimeno

In Tuoro aangekomen moest ik tegen een muur oprijden, dat heb ik niet gered, dus maar weer lopen. Bovengekomen reed ik bijna tegen mijn B&B aan. Een man in de straat stond aan een Fiat 500 te prutsen. Hij riep me aan. Het bleek de vader van de beheerster te zijn. De goede man sprak geen woord over de grens en aangezien mijn Italiaans zich onderweg ook nauwelijks ontwikkeld heeft was de spraakverwarring compleet. Toen zijn dochter maar gebeld en die kon me prima in het Engels te woord staan. Alle verwarring werd opgelost en nu zit ik in een ruime kamer met een aparte grote keuken met eettafel waar ook mijn fiets is geparkeerd. Het was voor tweeën toen ik aankwam en ik wilde graag wat eten. Even verder was een Osteria en daar heb ik een eenvoudige, maar voedzame bord spaghetti gegeten met natuurlijke het traditionele biertje. Bier zit in flessen van 0,33 liter of in flessen van 0,66 liter. Als er geen tap is dan neem ik meestal zo’n grote fles. Deze keer kreeg hij een koeljasje aan. Leuke oplossing om bij 35 graden je fles bier koel te houden. Het was een leuk plekje en heb me maar meteen laten vereeuwigen door een tweetal foto’s. Bij terugkomst stond papa weer bij zijn Fiatje. Was wel vijftig jaar oud wist hij me duidelijk te maken. Het woord internet kende hij ook en zo kwam ik aan de code om dit wereldnet weer te kunnen betreden. Na een lekkere siësta en een douche al het nieuws eens op mijn gemak doorgenomen en alvast een deel van het blog bijgewerkt. ’s Avonds weer in de Osteria gaan eten. Ervoor nog even door het dorpje gelopen. Op het plein stonden allemaal klapstoelen opgesteld met muziekstandaards erbij. Dat belooft wat. Het eten was goed maar eenvoudig, de maag is weer gevuld en er is weer energie voor morgen. Nog even terug naar het plein gelopen. De dirigent was druk bezig om ieder lid van zijn orkest zijn instrument te laten stemmen. Het was duidelijk zijn dag. Toen het inspelen eindelijk klaar was, stond hij vol energie voor zijn groep en ik moet zeggen het klonk best goed. Of de muziekkeuze de aanwezige dorpelingen (ouders, opa en oma’s, broers en zussen) aansprak, dat idee had ik niet. Op een gegeven moment hielden ze er mee op, ik dacht dat het pauze was, maar een grote groep kinderen in de basisschoolleeftijd was nu aan de beurt. Dat heb ik niet meer afgewacht. Er wachtte nog een facetimegesprek met het thuisfront en het blog moest nog afgemaakt worden. Daarnaast wilde ik ook nog verder in mijn boek lezen. Kortom druk, druk, druk.

De route van vandaag