Ziek?

Tja de dag van gisteren. Bij het opstaan voelde ik me niet lekker. Diarree, heb ik nooit. Dan het ontbijt. Bijna niets gegeten, kreeg overal kotsneigingen van. De avond ervoor toch prima gegeten. Afijn de fiets maar weer opgetuigd om de Alpes Marcelles over te steken. Het moeilijkste deel van route door Normandië. En dat heb ik geweten ook.

De eerste

Toen ik mijn fiets aan het optuigen was passeerde een in het geel gekleurde skater, terwijl hij een eenwielig karretje voor zich uit duwde. Na verloop van tijd haalde ik hem in en dat ging nog moeizaam ook. Op zijn rug had ie een bordje geplakt dat ie van Rouen naar St. Brieux ging. Bijzonder! Enige tijd daarna pang. Ja hoor lekke band in de middle of nowhere. Alleen een grasrand tot me beschikking om een nieuwe band om te leggen. Ik maakte de fout om de fiets nadat ik het achterwiel verwijderd had zo op de grond te zetten. De derailleur sloeg meteen door en aangezien ik geen mecanicien ben, ben ik langer bezig geweest de derailleur in orde te maken dan een nieuwe band om te leggen. Afijn het was me allemaal gelukt en vol goede moed maar weer verder.

Op en neer

Het was klimmen en dalen. Klimmen tot 400 m hoogte en dalen heel frustrerend tot 200 meter. Nu ben ik dat in Daumazan wel gewend en draai ik mijn pols er niet voor om, maar nu met de kilo’s bagage,  mijn zwakkere conditie en de klimmen die steed begonnen met 2 à 3 % en bijna steeds eindigden met 10 %. En dat telkens achter elkaar door, geen enkel vlak stuk ertussen. Regelmatig even een rustpauze gehouden en eindelijk in een war groter plaatsje een bar gevonden waar je wat kon eten. Ik nam een stokbrood met paté maar ook die kreeg ik er niet in.

Ontmoeting

Tijdens één van pauzes zat ik op een hek van een duur uitziend huis. Even later kwam de vrouw des huis eraan. Ze was verlegen om een praatje en als je toch de hele dag niets te doen hebt is een ontmoeting met een fietser wel een ervaring. Ze vertelde dat zij met haar man ook regelmatig fietste maar dan tochten langs de Loire bijvoorbeeld. Dit jaar gingen ze in Italië kanoën. Nadat ze mijn bidons met vers water gevuld had namen we afscheid. Ik moest nog de nodige klimpartijen afwerken.

De tweede

Het vervelende van zo’n rit is dat je weinig gelegenheid krijgt om om je heen te kijken. Bij het klimmen ben je zo bezig met je krachten in te zetten dat je blik alleen maar voorwaarts is gericht. Zo ook met het dalen. De bochten moeten goed aangesneden worden en gaten en steentjes vermeden worden. Voor foto’s daarom geen tijd en ik had er geen zin in. Aangezien de route over binnenwegen gaat is het zeker niet allemaal A-kwaliteit. Op een van die wegen kreeg ik een leegloper. Er komen veel boeren met hun tractoren van hun land en dan maken ze het wegdek bij die oprit kapot. Ik probeer dan altijd helemaal links of rechts te gaan rijden om eea te vermijden. Maar toch, schijnbaar niet goed opgelegd. Ik was vlakbij een dorpje dus de band maar even opgepompt. Dacht nog wel dat te kunnen redden, maar helaas werd ik opgehouden door een kudde koeien. Na nog een keer oppompen toch het dorpje gehaald en nu de band verwisseld zonder problemen met mijn derailleur en lekker zittend op een hekje.

En dan nog

In een ander plaatsje was een pizzeria. Daar op het terras een colaatje genomen. Het weer was lekker, bij het vertrek wel koud, maar de zo’n scheen later uitbundig. Ook de wind was me de hele dag gunstig gezind, het was dus niet allemaal ellende. Ellende werd het wel toen ik een glas cola over mijn broek gooide, wat een plakzooi! Als troost maar een lekker Italiaans ijsje genomen. Bij het hotel werd ik vriendelijk onthaald en mocht mijn fiets in de wijnkelder staan. Na het dagelijkse biertje tot mij genomen te hebben, ging ik naar kamer, een douche genomen en op bed gaan liggen. Viel binnen de kortste keren in slaap werd om acht uur wakker, tijd om naar het restaurant toe te gaan. Ook hier weer lekker gegeten. Weer op de kamer al snel mijn ingegaan. Ik was kapot. Lekker gaan slapen.

De route