Nogmaals het kanaal

Ik kon al vanaf half acht ontbijten. Meestal is dat, zeker bij een B&B, na achten. Zo kon ik al kort na achten vertrekken uit de Saloon. Het pad langs het Canal lag op loopafstand van het hotel. Al snel zat ik met mijn inmiddels redelijk beurse billen weer op mijn zadel. Ik heb al beschreven dat de weg saai is. Het werd er niet beter op. Kilometers rechte route zonder enige afwisseling. Blik op oneindig en de benen maar het werk laten doen. Welnu dat ging goed. een gemiddelde van ruim twintig was makkelijk aan te houden. Af en toe even stoppen om op de kaart te kijken of bij een sluis de gegevens te bekijken. Een sluis was interessant. Die bij Montech. Daar was een zogenaamde scheepslift waarmee boten omhoog dan wel omlaag gereden werden (zie foto).

Ik had meer idee dat het vergane glorie was. Ernaast kon ook met een gewoon sluizencomplex verder gevaren worden. Gevaren werd er weer nauwelijks. Twee boten heb ik gezien en nog wat boten aan  de kant, zelfs twee Nederlandse, waarvan een met de naam “De twee zusters”. Hoe dichter ik bij Toulouse kwam hoe meer sluizen er waren, maar ook hoe slechter het wegdek werd. Dat was vijf jaar geleden ook al zo toen ik met zwager Henk hier reed.

Toulouse

In Toulouse is er een splitsing van het Canal. Een deel zet zich voort als het Canal du Midi en de andere splitsing leidt naar de Garonne. Na 65 kilometer in iets meer dan drie uur gefietst te hebben, was het tijd voor een rustmoment en ook te bekijken hoe ik nu verder moest. Nog een poging gedaan een oude route van Toulouse naar Daumazan op de Garmin te zetten, maar dat mislukte weer. Dan maar maar via de mobiel en Google Maps een route bekeken. Het eenvoudigste was de stad uit te rijden langs de oostelijk oever van de Garonne en dan de D4 te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een drukke weg maar wel met lekker asfalt. Ik was al snel de stad uit. Toulouse is een stad waar veel rekening gehouden wordt met fietsers. Zij delen de wegen met de bustrajecten.

Op naar Daumazan

Onderweg zag ik een zaak met kranten e.d. Daar moet toch wel een wegenkaart te kopen zijn. Maar helaas gesloten. Wat nog wel open was de boulangerie, een hele luxe. Ik wilde een stuk pizza en een kop thee voor de dorst. Mij werd verstaan gegeven dat de winkel over een kwartier zou sluiten. Ik zei dat ik maar tien minuten nodig had en dat was ook zo. Gewapend met een eclair ging ik weer verder. Bij een rotonde met veel keuzemogelijkheden kreeg ik het idee mijn Garmin de route verder te laten plannen. Helaas kende het apparaat niet alle plaatsen die ik intoetste. Gelukkig lukte er een van de voor mij bekende plaats. De Garmin zorgde ervoor dat ik daar terecht kwam en voor de rest werd het een makkie. Op 25 km van Daumazan in Carbonne nog terrasje opgezocht om een cola te drinken en mijn eclair te nuttigen. Het “thuisfront” verwittigt dat ik nabij was en weer de fiets op. Onderweg werd ik ingehaald door een fietser die klaagde over de zijwind. Maar dat deerde mij niet meer, ik was er bijna en mijn benen maalden maar rond. Trouwens de laatste 15 km had ik wind in de rug. De roaming op de iPhone aangezet opdat zoonlief precies kon zien waar ik was. Het laatste stuk ging lekker snel, veel omlaag en de wind in de terug en de energie om deze reis te beëindigen gaven me extra krachten. In de aanloop naar het park stonden Sebastiaan en Greet mij al op te wachten.

Natuurlijk was het een hartelijk weerzien. Het laatste stukje naar ons huis  toch nog per fiets afgelegd en meteen buiten in de zin gaan zitten. Die was het laatste uur lekker gaan schijnen, nadat ik eerst een sombere ochtend met een bui achter de rug had.

Uitrusten

Alhoewel ik deze dag 136 km afgelegd heb was ik niet echt moe. Het biertje bij aankomst smaakte me ook nu weer goed. Eindelijk eens een dag waar ik bij aankomst lekker in de zon kon zitten.

Na lekker bijgepraat te hebben, waarin ook te horen kreeg dat de familie gisteren doordat het noodweer een afgesloten A10 tegenkwamen en extra uren onderweg geweest, lekker onder de douche gegaan. ’s Avonds heerlijk wezen eten in La Tomate du Jardin, het meest geprezen restaurant in de omgeving van Daumazan. Beter kan je je reis niet eindigen.

Route

IK was zelf benieuwd hoe ik vanuit Toulouse naar Daumazan gereden ben. Hieronder is te zien of ik veel omgereden ben.

b

Foto’s

Ik heb nog foto’s van de laatste dagen. Maar helaas is de internetverbinding hier in het park waardeloos. Ik probeer het zaterdag weer.