Tijdens een fietstocht heb je veel om over na te denken. Ik ben veel op mijn qui vive om zaken op te pakken voor mijn dagverslag. Ik bedenk me dat ik eigenlijk wel een druk baasje ben tijdens deze tocht. Naast het fietsen heb ik het druk met heel veel zaken. Als de rit beëindigd is, is het eerste wat ik doe ergens in de buurt van mijn slaapplek een biertje scoren. Daarna naar het hotel, inchecken, de kamer bekijken en dan een vast ritueel.
Meestal doe ik eerst een wasje: mijn fietskleren uitspoelen en vooral mijn sokken en fietsbroek met zeep kuisen. Mijn sokken omdat ik een hardnekkige voetschimmel heb waartegen ik van de huisarts een zalf heb gekregen en mijn fietsbroek om het “zeemleer” schoon te houden. Het moet allen wel droog zijn de volgende ochtend. In Béziers had ik een kamer met balkon en daar kon ik mijn wasje lekker laten drogen. Vandaag ging het anders, geen balkon maar wel een ventilator. De boel gewassen, opgehangen en de ventilator in de hoogste stand erop. Toen ik terugkwam van het diner waren zowel mijn shirt en mijn broek al droog. Nu mijn handschoentjes en mijn sokken nog.
Die fietskleren zagen er niet uit. Zoutsporen van het zweet waren overal te zien. Niet alleen omdat ik even de Middellandse Zee heb gezien, maar vooral omdat het bloedheet was. Mijn Garmin gaf over vandaag een gemiddelde aan van ruim 32 graden. Als je fietst merk je er niet zoveel van, maar als je stil komt te staan, breken alle poriën open. Zo ook bij een beklimming. Tot 50 km voor het einde van mijn dagreis ging alles soepel, maar daarna begonnen de beklimmingen. Van 10 m hoogte naar ruim 500. In het begin nog met een stijgingspercentage van ong. 2 procent. Dat gaf geen probleem. Maar opeens ging het naar de tien procent. Dar waar ik had gerekend het hoogteverschil in 11 km te overbruggen, werd het binnen de vier km en dat met die temperatuur en de zon op je kop. Het was afzien. Boven gekomen genoten van mijn zoveelste cola (schijnt een soort doping te zijn, vraag het Lance Armstrong) en een lekkere afdaling van ruim tien km. En toen kwam het, ik had er al 115 km opzitten en moest nog eens drie km klimmen tegen een percentage van 8 à 9 %. De benen wilden niet echt meer. Daarom als zelfbescherming na elke km even gestopt om bij te komen. Zo werd het door deze stops en de vele drinkpauzes toch weer een lange fietsdag.
Nu heb ik nog niet mijn “nafietstochtindeling” verteld. Dat houden jullie dan nog tegoed.
Doordat in het gat waar ik een hotel had, er geen internet was, staat dit verslag een dag later op mijn blog. Soms kan je niet alles regelen…
Overigens was de keuken subliem. Naast de drie menugerechten kreeg ik steeds een prė-gerecht. Nog nooit meegemaakt, maar lekker was het. Te ver om heen te gaan, maar als het in het dorp gesitueerd was, dan wist ik het wel.
Dan het hoofdstukje Ontmoetingen. In de buurt van de Middellandse Zee heb ik een tijdje opgereden met een Franse bonvivant uit Béziers, die had in zijn betere tijden ook op de fiets maar dan op de bonnefooi meerdere delen van Frankrijk en Duitsland bezocht.

Leuk. Ook nog twee Nederlandse dames gezien met volle bepakking. Volgens mij 50+ ers op weg naar Spanje.
In het hotel zaten een kwartet Belgen ook te smullen. Ze bleken hier al veel te komen. De eerste keer was veertig jaar geleden. Een gehandicapte zoon was mee en was jarig: 33. Een ijsje met brandende sterretjes was zijn deel. Hij speelde de hele tijd met playmobilemannetjes. Leuk gesprek gehad met ouders en derde persoon. Rond elven lig ik dit verslag te typen en dat ondanks dat het een rustige avond was omdat er geen internet is….