Franser kan het bijna niet de naam van het hotel waar ik nu verblijf. Kilometers voor Langogne werd het hotel al aangekondigd, ik dacht meteen daar ga ik heen. In de hoofdstraat ontdekte ik het hotel al snel, maar toen ik er voor stond werd het me niet duidelijk waar de entree was. Die bleek via een trap te gaan. Bovengekomen was er een terras en natuurlijk de receptie. Heel vriendelijk ontvangen. En na eerst mijn gebruikelijke biertje genomen te hebben op naar mijn kamer. Een echt Frans hotel, een doolhof met diverse kamers. Mijn kamer is niet groot, maar alles is keurig netjes, geen verkeerd woord daarover, maar om er nu meerdere dagen te zitten…. Later ging ik daar anders over denken, toen ik aan het tafelen was. Het hotel heeft een heel groot restaurantgedeelte en ik dacht dat krijgen ze nooit vol. Dat viel tegen. De een na de andere eetlustige kwam en weldra zat de zaak min of meer vol. Waarom? Omdat het eten echt goed was. Toen ik door het stadje liep en de vele restaurantjes met terrasjes zag heb ik even het idee gehad dat ik stom was om bij het hotel een tafel te reserveren, maar nu mijn buik gevuld is, heb ik daar absoluut geen spijt van. Weer zo’n restaurant waar je als het in de buurt was, regelmatig zou gaan eten.
Gisteren was het allemaal een stuk eenvoudiger. Omdat ik me laat aanmeldde bij de chambre d’hote had madame niet genoeg voedsel in huis om een complete maaltijd te maken. Aangezien ik geen zin had nog eens zoveel km te moeten fietsen om een restaurant op te zoeken, heb ik genoegen genomen met een ommelette aux cepes en een assiette de charcuterie. Het smaakte prima. Die cepes waren bij elkaar gezocht door de heer des huizes die de omgeving afstruint om wilde paddestoelen te zoeken. Die cepes schijnen hier een echt regionaal item te zijn. Ook op het menu van het hotel stond het regelmatig vermeld. Men noemt het hier “le parfum des bois”. Laat dat nu ook het pasword zijn om op internet te komen. Grappige mensen die Fransen.
Tja, gefietst heb ik ook vandaag. Door een werkelijk schitterende omgeving waar ik lange tijd het gevoel had alleen op de wereld te zijn. Tegen deze etappe had ik opgezien. Veertig (40!) km achter elkaar klimmen of me dat zou lukken. Welnu, ik heb het gehaald (logisch anders had ik dit verslag niet kunnen schrijven) en het is me toch wel meegevallen. Regelmatig, als mijn hartslag te hoog opliep heb ik een stop genomen en heel vaak tegen mezelf gezegd: “je hoeft niet hard omhoog”. Dat helpt, ik was minder vermoeid dan eerder deze week. Zeker door het toetje: De laatste 20 km liepen geleidelijk af en met wat meetrappen in de hoogste versnelling was ik in 40 minuten bij het hotel. Morgen start ik met klimmen van 940 meter hoogte naar 1245 meter en dat in tien kilometer. Zo’n 3 à 4 procent, dat moet lukken. Daarna veel dalen. Ben benieuwd hoeveel km’s ik ga maken.
Vandaag de foto’s bijgewerkt, ook van de vorige twee dagen. Ik heb nog steeds geen methode kunnen vinden om met de iPad een diavoorstelling te maken. Als het goed is, moet er als je op je computer een foto aanklikt een begeleidende tekst verschijnen. Via een tablet lukt dat weer niet. Maar soms spreekt een beeld voor zich….
Ontmoetingen: geen, zelfs geen lotgenoten gezien.
Lekke banden: geen, wel geprobeerd een band te plakken, maar er bleken meerdere gaten in te zitten. Pas maandag weer een fietsenmaker in zicht. Blijft daardoor spannend….