En route

De Chambre d’Hote was de beste tot nu toe. Een heel luxe kamer en een ontbijt wat ik bij een hotel nog niet gehad heb. Mocht een banaantje meenemen en nadat ik op mijn gemak mijn fiets gepakt had (hij stond in de gang), ging ik de regen in. Vooraf alle regen- en weerapps bekeken, maar er viel niet aan te ontkomen, ik zou nat worden. Het is gek dat als je dat weet, je het ook niet meer uitmaakt. Wat mee speelde dat er de eerste uren niet veel wind was en dan meestal in de rug.  Het eerste uur hoosde het en al gauw liep het water in en uit mijn schoenen. Mijn handschoentjes waren ook drijf en natuurlijk mijn broek ook. Mijn regenjack functioneerde prima, maar had weer als nadeel dat transpiratievocht (mooi gezegd hè) in de kleding bleef. In ieder geval had ik het niet koud ondanks dat de temperatuur nauwelijks boven de 15 graden uitsteeg. Desondanks vorderde ik gestaag. Af en toe werd ik op weggetjes gestuurd waar ik zeker bij een afdaling extra voorzichtig moest zijn om niet in een kuil te rijden of over scherpe steentjes. Lang leek het dat mijn stuurmanskunst goed genoeg was, totdat ik in een dorpje, waar ik net door een stevige dame aangemoedigd werd, het idee kreeg dat mijn achterband slap was. Inderdaad er kon nog wel wat lucht bij. Bij vertrek ’s ochtends was ie nog hard en ik was bang dat ik in die nattigheid nog een band zou moeten verwisselen. Maar gelukkig CdH hoef je er nu geen commentaar op te geven 😜. Even bijpompen en de band bleef verder hard.

De omgeving

Die verlies je volkomen uit het oog. Donkere luchten overheersten en regelmatig reed ik door bossen waardoor het gedruppel de regen alleen maar erger leek. Het parcours had af en toe vlakke stukken waar ik een aardig tempo kon maken. Sommige stukken leken op Normandië, alleen minder steil en minder lange klimmen. Net als gisteren lagen de dorpjes verder uit elkaar. Jammer, ik houd wel van korte doelen onderweg zeker met de regen. Na ruim een uur schoongespoeld te zijn werd de regen wat druilerig en daardoor was het wegdek niet meer zo nat en zeker niet bezaaid met allerlei mini-riviertjes. Dat maakte het rijden een stuk gerieflijker. Ik reed langs een joekel van een kasteel. Het bleek een vervalsing uit de vorige eeuw. Er was een grote parkeerplaats, maar geen enkele toerist te bekennen. Wie ook niet te bekennen waren, waren de Santiagogangers. Die zijn zeker in hun tentje of pelgrimshut gebleven. Deze niet-pelgrim fietste ondertussen lekker door en na 50 km was er zowaar een bar open waar je kon lunchen. Meteen afgestapt en lekker naar binnen. Even uit de regen. Een deel van het menu du jour genomen en ruim een half uur blijven zitten.

Afwijken

De route die ik in mijn Garmin had staan ging dwars door Angoulême. Er was ook een route omheen, wat eigenlijk de hoofdroute was. De laatste was korter en had beduidend minder klimwerk voor de boeg. Duidelijk wat ik gekozen heb. Nadat beide routes weer bij elkaar gekomen waren was er even verder weer een keuzemoment. Een ging met een klim van drie kilometer maar een vlakte vanwaar je een prachtig uitzicht aan beide kanten van de weg zou hebben. De ander was makkelijker. Aangezien de regen het uitzicht toch verpestte koos ik voor de makkelijke. De regen werd langzaam minder tot een regelmatig gespetter. Het werd zelfs helemaal droog! Kon ik lekker opdrogen tot mijn hotel. Helaas tien kilometer ervoor begon het weer te plenzen en ik was weer zeiknat. Door al die regen miste ik toch wat leuke plaatsjes om wat rond te kijken. Er liep wel wat toeristen rond, vooral Engelsen, maar allemaal met een treurig gezicht.

St. Aulaye

Mijn verblijfplaats. Heeft een kasteel en ligt een een riviertje dat al flink opgezwollen was. Het hotel is eenvoudig. De deur was open maar er was niemand te vinden. Na roepen en een paar keer op de bel gedrukt te hebben kwam de eigenaar. Hij lag een tukje te doen en zijn vrouw deed het hotel. Heb ik die smoes niet eerder gehoord? Afijn, hij heeft me geholpen en ook nog een biertje getapt. Iets wat ik gisteren overigens niet heb kunnen drinken. Ik had een onderhoudend gesprekje en nadat de halve liter Paulaner mijn vochttekort weer had opgelost, toog ik naar mijn ruime kamer. Eerst even kijken of alle spullen in mijn tas droog gebleven waren. Alleen een polo had wat natte plekken, maar de rest had het overleefd. De Santiogogangers die ik ben tegengekomen hadden allemaal Otrliebtassen. Daar schijnt geen druppel water in te kunnen komen. Ik moet het maar met een veel goedkopere tas doen, maar een paar plastic zakken geven hetzelfde resultaat. Na een lekkere douche, waar mijn dooie vingers veel tijd nodig hadden om weer normaal te kunnen functioneren, lekker een half uur een tukje gedaan. Daarna naar het restaurant waar ik de enige klant was en bleef. Allemaal de schuld van het weer, zei de gefrustreerde baas, die inmiddels wel hulp van zijn vrouwtje had. Het leek wel of beiden een spraakgebrek hadden. Ik had regelmatig moeite om hen te verstaan of had ik gewoon een slechte Franse dag?

De route

Morgen rijd ik nog een zestigtal kilometers langs de Santiagoroute en dan pik ik route entre-deux-mers op, die loopt van Bordeaux naar Narbonne. Deze route is grotendeels vlak en met de westenwind in de rug kan ik veel meters maken. Heb een B&B gemaild echter nog geen antwoord. Dat zal morgen wel bellen worden.

Het traject van vandaag was:

b