Verdun, stad van de Grande Guerre, oftewel de stad van de Eerste Wereldoorlog (WOI). Een oorlog waarover we tijdens de vaderlandse geschiedenislessen weinig over gehoord hebben. Wellicht omdat de rol van Nederland de nodige vraagtekens kan opwerpen, maar ook omdat die aan ons land voorbij is gegaan.

In België en zeker in Frankrijk wordt deze oorlog als veel erger beschouwd dan WOII. Elk dorp of stad heeft zijn monument der gevallenen, voor beide oorlogen. Maar als je de namen telt van de slachtoffers dan “wint” WOI het altijd in aantallen. Door de serie van Geert Mak vorig jaar op TV heb ik er meer over geleerd en als je dan in zo’n belangrijke plaats van toen bent spreekt het meer. Kijk nog eens op internet de afleveringen over die oorlog, zeer interessant.
Vanochtend vroeg uit Nancy vertrokken. Om tien over acht. De zon scheen, maar wat was het nog koud. Van de receptieman mocht ik niet froid, maar frais zeggen. Ik was blij dat ik ook mijn regenjack aangedaan had. Dat houdt toch veel tegen, naast nattigheid ook de koude wind. Tot tegen twaalven heb ik het aangehouden ondanks dat al die tijd de zon volop scheen.
Door een wirwar van straatjes leidde mijn GPS me uit Nancy. Wat een uitvinding toch, hoe moet je het anders doen met een fiets, steeds op een kaart kijken? Schiet niet op. Er was geen verkeer op straat dus besloot ik op zijn Nederlands te gaan rijden en de rode verkeerslichten te laten voor wat ze waard zijn. Al gauw kwam ik op het fietspad langs de Moezel terecht. Dat leidde me een vijftiental km uit Nancy en zijn voorsteden, lekker makkelijk. Subliem asfalt en mooi aangelegd, uitstekend om te fietsen. Ook hier weer tientallen vissers gezien. Of ze mochten gisteren niet, of ze zijn teruggestuurd omdat ze te weinig gevangen hadden. Je weet het nooit met Françaises.
Na enige tijd werden de menselijke vissers vervangen door dierlijke. Talloze reigers en aalscholvers waren op visvangst. Zelfs een groep meeuwen, zo ver van de kust!
Na het fietspad haalde ik een Fransman op zijn racefiets in. Natuurlijk een praatje begonnen. Dat mondde uiteindelijk uit in een gesprek van anderhalf uur. Zolang bleven we met elkaar opfietsen. Door hem ben ik wat van de route van Benjamins afgeweken, dat had als voordeel dat ik wel een aantal km afsneed. De man was directeur van een middelbare school in Nancy. Samen hebben we alle fietsproblemen, Europese zaken enz. besproken. De tijd verliep daardoor snel. Zelfs gedurende een klim van 5 km van 4 à 5 procent bleven we praten. Op die manier gaat een klim snel voorbij. Geen tijd om na te denken hoe zwaar het wel is met die bagage achterop. Weer een vriend erbij 😉
Opvallend dat ook deze man zich uitsprak voor Europa!
Na afscheid genomen te hebben was het niet ver meer naar Lac de Madine. Wat lag dat er prachtig bij. Geen rimpeltje te zien en de zon er volop op.
Een colaatje en iets dat moest doorgaan voor appeltaart genuttigd. Alleen de slagroom was herkenbaar. Ook hier wat afgeweken van de route om onverharde paden te vermijden. Dan een klim van 2,5 km tegen 6,5% gemiddeld. Dit was de tweede klim om vanuit het dal van de Moezel in het dal van de Maas te komen. Rustig in de lichtste versnelling naar boven gereden. Hartslag niet boven de 128 geweest. Mooi ingehouden geklommen. Het wordt nog eens wat met me. De afdaling was veel langer dan de klim, goed geregeld!
Ik kwam terecht in St. Mihiel op een pleintje met een restaurantje. Besloot daar wat te eten. Ik had geluk, er was een tafel over. Je moet op zondag in Frankrijk altijd opletten. Tussen de middag is dan de hoofdmaaltijd en ’s avonds zijn veel restaurants gesloten. Wat een tent was dat, enorm druk met twee dames van begin veertig in de bediening. Ze liepen allebei de sportschoenen van hun voeten af. Alleen ze liepen mij steeds voorbij. Ik probeerde hun aandacht te trekken, maar kreeg het niet voor elkaar. Ook de in hun zondagse kleding getooide plaatselijke bevolking had dat in de gaten en hielp me mee. Natuurlijk heb ik kunnen bestellen, alleen duurde alles even langer dan de bedoeling was.
Met een volle maag waren de laatste 40 km naar Verdun een makkie. Stroomafwaarts gaand betekent altijd lichtjes dalen. Zo ook nu, rustig trappen en toch ruim 25 in het uur gaan. Heerlijk!
Het hotel lag aan de route en was vlug gevonden. Weer een oud hotel, maar met een moderne grote badkamer. De kamer in Nancy was 20 euro duurder, maar de helft van grootte. Vroeger trof je in dergelijke hotels nog wel eens doorgezakte bedden aan, maar die heb ik de laatste jaren niet meer ervaren. Voor een reis als die van mij is het simpelste hotel eigenlijk genoeg.
Na het stof van de weg eraf gedoucht te hebben de stad in. Verdun heeft meer te bieden dan WOI, zie de foto’s. Vooral de kade aan de Maas was erg gezellig. Een biertje in het zonnetje smaakt dan erg lekker.
Weer tegen viel het bij het restaurant waar ik ging eten. De organisatie daar was waardeloos. Met twee Franse knapen zat ik daar al enige tijd te wachten op de bediening. Die kwam wel naar buiten, maar niet naar ons. Een van de knapen werd het zat en liep naar binnen. Een chagrijnig vrouwspersoon met een ontbrekende snijtand nam wat op bij de twee Fransozen om vervolgens niet meer terug te komen. Een ander meisje kwam toen langs maar die mocht niet opnemen. In mijn beste Frans heb ik haar verteld dat ik dit maar een vreemde zaak vond. Zie riep chagrijn en die was nu helemaal in de contramine. Uiteindelijk heb ik mijn pizza gekregen (hij was echt heerlijk), maar vond het allemaal vreemd gaan. Ook de rekening moest ik zelf maar binnen gaan halen. In mijn jonge jaren was ik vermoedelijk maar zonder betalen weggegaan. Wat een tent….
Hopelijk morgen beter in Charleville Mézières. België komt dan heel dichtbij.

De foto’s;
1. Moezel langs fietspad bij Nancy.
2. Landschap tussen Moezel en Maas
3 en 4. Lac de Madine
5 en 6. Plein en restaurant in St. Mihiel
7. Maas bij St. Mihiel
8. Straat in Verdun
9 en 15. Monument WOI
10 en 11. Terrassen langs de Maas in Verdun
12. Al oude officiersmess
13 en 14. Oude torens
16. Monument WOII
17. Monument van alle oorlogen